Işığın şevkatli parmakları

Eylül okşuyor saçlarımı
her telini okşuyor öpüyor saçlarımın
mayışıyorum

Eylül sen misin senin ellerin mi
senin parmakların mı ışığın parmakları

sessizim kederliyim
fena kederliyim

ama yalnız değilim
her anımda her yanımda sen varsın
hiç olmadığın kadar yanımdasın

gitmedin
gidemedin
seni büsbütün gönderemedim
zaten git me de

bir daha zaman mı var
ne zaman
ne zaman o zaman

ışığın öpecek bilirim kederlerimden
ben sensiz kaldıkça
hiç öpmediğin kadar

çokça özledim
derinden
çook derinden
kalbimde bir sızı var
çok kederliyim

seferiyim
gidip gidip geliyorum kürkçü dükkânıma
geceleri ipeklerle boğuyorum
onlar beni boğmadan boğmalıyım

seferiyim yalnızlığımın yolculuğuna

böyle güneşli sessiz Eylül günlerinde
ilk yazlardan kalma bir şey var
anlatamıyorum

güneşe bakıp seni okuyorum
ışığın parmakları öpüyor düşüncelerimden
özlemlerimden

neden gitmiyorsun gecelerimden neden

yalnızlığıma bakıp korkuyorum
seni kaybettiğim gibi
o da terkedecek beni

seferiyim bu kez yolculuğum sana
sana
sana
sana
sana gideceğim

sen gitmesen de

sessiz bir gemi gibisin
karartma ışıklarını

bekliyorum ıssız limanındayım
hep sen vardın
günaydınım

hep sen vardın dünya durmuştu
ve dünya kurulalı böyle bir aşka şahit olmamıştı

sen de
sen de

yüzyıllık aşklarımdan birisin

sen delisin
benim en üzgün anlarımda sen vardın
hep sen vardın
ama rollerimiz rol modeldi

gitme
gitme
seferiyim aşk’ına
sana geleceğim özlemlerimle

git git
git me
git me de

14/Eylül/2012/Cumartesi/Bodrum

Yüksel Nimet Apel