ne yaz sıcağı
susuzluğumuza,
terlediğimize,
ne başaklarla birlikte sararan
çeti dikeni
aldırırdı
ellerimize
çaresizliğimize,

Tıkır Imız;
“-ataş da değildi ki
cürmü kadar yer yaksın
hadi sarıbaş diken neyeyse de
Ya Rabbim çetiyi niye yarattın”

Gökçe Mamıt;
“-vardır bir hikmeti İlahisi,
kimbilir hangi derdin dermanı”
Pandal Emmi
“-kim bili(r)” dedi

Çil Melit;
“-gökçetiden gelcek dermanın
ta! dinini imanını …..”

Güçcük Bolat;
“-yeşilliğine, çiçeğine de baksan
essahdan ilece yarar bişiy sanısın”

Yakıp Emmi
“-Allah buna bi dırnak verse daşın başına ağar”

çeti anızı aldırmazdı
ne lastiğe, ne çarığa
yarar pabbamızın altını, ayağımıza
batardı ayaklarımıza
nasıl da canımızı yakardı

Babam da; reşberliğe, köylülüğe, çetiye,
kadere
ırcat edene
hatta yedi ceddine
küfrün bini bir para,
söver sayardı

çeti anızı aldırmazdı
ne lastiğe,
ne köylülüğe
ne küfre


bizim de
aldırdığımız yoktu
bizim de
ne çalıya
ne dikene
ne çetiye
ne çorağa
ne kuraklığa
ne de fukaralığa

babamın sıkıntısı
sadece
kendinden sonrakilere
kendini borçlu
hisediyordu
kendi deyimiyle
“bozgabaklara”
yani biz
çocuklarına
































aslında asıl borçlu bizdik
verdiği emekler için
örnek olmak adına verdiği
mücadelede için
candan dilekler
sonsuz dualar için
bizden öncekilere

asıl borcumuz da
bizden sonrakilere

daha sağlıklı,
daha başarılı,
daha mutlu
daha onurlu
bir hayat yaşamaları
ve kendinden sonrakilere

bütün bunların daha fazlasını
sunabilmeleri gayreti adına
tabiatdan hisse alınmalı
hayatın devamlılığı esassa

ayakta kalmaya çabalamalı
şartlar kolay ya da zor
fark etmemeli asla


























hemen her gün,
hemen her iş de
yaşardık bunu
bize örnek olmak için
verdiği mücadeleyi unuturdu
unuturdu;
ayağının,
elinin,
canının acısını
işinin başına geçip,
çalışmaya başlardı.
alnından, boynundan ter akardı

babam;
“-işin aslı; bobamın halı vaktı
yerinde sayılırdı
parası-pulu da varıdı
öğsüz böyümüş ya hanı
işinden değilde-dişinden artırmış olmalı

ne oturup yemeyi bilirdi
ne eller gibi, geyerdi
ona-buna borç verirdi
el tarla alırdı,
harmanı kaldırdılar mı bunu öderdi
hiç bi Alla(hı)n guluda gadir-gıymet bilmez
hiç kimseye de
‘köpeğayağına su dökmüş”
gadar gelmezdi
inkar eden de olmuştur, olma(z) mı

sanki kendi "bin goyunlu kürdoğlu" gibi
şona, suna mer(h)emet ederdi
“-Alla(hı)n garibi” der
kendi haline şükrederdi..
amma; ne bi düzde tarlası varıdı
ne de el ovasında gözü kalı(r)dı
alışmış adam!
çalı dibi eşeleyip tarla etmeye
işin-gücün yoğusa didin dur
daşın-gayanın içinde
ne belini doğrulda bili(r)sin
ne dutduğun işin belini-bereketini görüsün
ne gosa vurulu(r),
ne ganlı utaşır
emeğini gorutmaz valla,
ha gıpgırmızı göllelik buyday etişir
geder onu da ele tohumluk değişivir(ir)
neyimiş “-gonşuluk hatırı”



emme kendi hiş bişiy uçu
kimsenin gapısını deşirmez
kimseye eyvallah etmezdi
bakkala borç ne bilmez
parası olana gadak
bişiy alıp yemezdi

len boba ha; biz de eller gibi
ovadan iki cızım yer alalım desem
iki ğüm sonura
Başarannarınkı ğibi
motur sürer
biçer döğer
demeye göreyin
küser, ha deyinçe gonuşmazdı
öğüne gelene danışır
bana gulağ asmazdı

bana eyvallah etmezdi ya
“-…. eee hacı ağa
motur sürcek, biçer döğcek,
senin boban Başaran mı
sen netçen ondan sonura
"köpek nallacan" öyle ya gari
sen bakma öyle her işini halletmiş de
gelmiş gayfada-bacada yan gelip yatannara
evde dirlikleri
yeycek ekmekleri yokdur
ehliyalının birbirine mer(ha)emeti
gayfa harşlıkları yokdur
da elleri üş guruş görse
eli çatlatmağ uçu gösderiş ederler
gayfacıya borş öderken
bahşış veri ğibi veriler
sana ğöre de onnar gibi ova tarlası almalı
eli işletmeli
yan gelip yatmalı mı
yoğusa adam gibi çalışmalı
kimseye avış aşmamalı mı

en ufak bi hızmat uçu bile
boban el gapısını çalmadı
kimsenin elini öpüp de,
gıçını yalamadı
neye!
borç isdeyen, emir alı(r)”






deyip-goduğu,
bilip battığı
iş diye dutduğu
tahası tek bildiği bu
olmadı mı
gayarı basardı, “mılığını yıkar” oturu(r)du

insanın yüzüne bakmazdı
küser epeyli bi gonuşmazdı
herhalde aklınca, ağalarla beylerle
aşık atmaya kalkmamalıydı”

“-ee Hacımemedo(ğ)lu,
etrafını eyi tanı
çobannar senin gibi ağaları
fersah fersah geçeli çoğ oldu
sen eyi bellemişsin
Yel Değirmenini,
Daşın Başını
Gumluğu”









































Kabri Cennet olasıca Dedem Hacımehmetoğlu İbiremin oğlu, torunu ve torunun oğlu
(Babam, oğlum, kardeşim)
Çalı / 1528