KEDER
Güneş kesiği gözlerin ıslanırdı yağmurlarda

Aşk ıslanırdı

Ben sırılsıklam

Ve gün "ben" ağarırdı.

Anlağımda,

Anımda,

Ansızlığımda.



Aysız bir kanat şimdi tüm uçarılıklar...



Uçurumlar uzağımdan geçerdi.

Issız gönlümde uyurdu sonbahar

ve geç kalanlar

Gök/yüzünü saklardı kuşlar.

Her güvercin "sen" bakardı gözlerime...



"Sus"un, suskun ne çok şey anlatırdı.

Nefesinde son çığlık.

Hapsolmuştun son aşka,

Boğulmuştun ...

Yüzünde durulmuştu aşk...!



Unutmuştun!



Aşk.



Yağmura yenilmiş

Islak değilmiş yüzün,

Hüzün dokunduğunda,



Öyle bir an gelir ki

Her şarkı seni söyler...

Ağaca kurulmuş saatlerde

erken öter baykuşlar



Her "suskun" seni özler

Aşk; birikir denizde...

Bülbül ötmez bahçede...



Kalbimde kanayan güz,

Susturur kendini



O ceylan pek bir ürkek,

Susuz kalmış o nehir...

Zaman yosun tutuyor

Anlarda, anılarda...



Benim gizimsin sen, izimsin,izleğimsin

Dinim,

İçimdeki çocuğun, şiir kokan ellerisin



Şarkılar bizden güçlü,

İşte yine çaldı çan…

Güneş tutulmasında

Şairin düşü kara.

Med-cezir çoktan ölmüş...



Bu ne biçim zaman ki;

Büyümedi bu ömür,

Sensiz hayat bana dar,

Ölüm! Ölümse cana küsmüş...



// Kefaretini ödedim ölümün; Adına hayat dedikleriyle...//





(Bir ceylan sofrasının ürkekliğinde soldurur kendini aşk....)

28 mayıs ‘10 istanbul