adının geçtiği çizgiler şiir olmayı hak etmiyor
ip kadar özgürsün
bazen kaybolursun mavinin içinde
bazen beyazlarda görünürsün
seni karalamaya kalkıştığım da
uzattın ellerini
yaklaştığım da ölümsün
uzaklaştığım da yüz görüm





doldurduğum avcumdan içtiğin
kapayıp gözlerini





bir su yudum oldu
kara alnımıza çalındı ramak kala
değdi merhameti tenimize
tuttuğumuz ip de öyleydi
görünür oldu sesimize
ve yakışır her şey dahildi
yosmalıktan kurtulmuş sevgimize





şimdi özgürüz ikimizde
uçurtma uçmaktan yorgun
çimenler daha önce bu kadar yeşil olmadı
bir de kızgın
güneşin merhametine kaldık
senfonisi bitmemiş şehrin
sokakları oldukça durgun
arada kalan yeşillik
onlar günlük güneşlik





ay dede yolcuğu başlar
başımız yer yüzüyle sevişmekte
sirius bu gece tatmin etmedi
hani o en parlak yıldız
gök yüzünün çocuğu nerede
sevişmekle kaldık
yetim kalmış gecede





ve ölüyoruz sevgilim
ufuk çizgisinin bittiği yerde ellerimiz
kayıyor gözlerimizden gökyüzü
bu kaçıncı masumiyet müzesi
bitiyoruz sevgilim
gözlerimiz oldukça üzülesi
ve aklımız da kalan son şarkı
elleri öpülesi