Sessizce, tebessümü incitmeden anneme ve tüm annelere..


Ah şuramda oğul veren ağrı
kutsanmış acıların tecellisi
boynu bükük
yüzü göğe bakamayanların kahrı ensemde
ilkbahar nemli
tüm zamanlar sessiz koynumda anne

yeşil iğneli acılar bunlar
sineye çekilmiş tersliklerin nakşı beynime
hayır demek icad edilmediydi daha
ondan şimdi dilimdeki kesiklikler

göğsümü yarıp alsalar seni ordan
nefessiz kalsam anne
bir fidanı gömseler içime
kuşlara dal olsam
konsalar kirpiklerime
uyuşsam
uyusam anne

bir de yalnızlık
herkes yalnız anne
şiirlere konu oluyor
söz diye yazılıyor kimilerinde
oysa anne
oysa benim içimde ne zor bu bilmece

cenneti bağışlasalar durmam artık dünyada
cehennemin diğer adı, herşey yalan riyada
ezilen cümleleri temsil eder gibiyim
klişe ağrılar içinde
teselliler
şiirler
vs..vs..

bir volkanın lavını düşün
küçük mavi benekli beyaz top büyüklüğünde
acısı kocaman
mayıs ayında daha da harlanan
kor bir düğüm boğazımda
patlama tehlikesine karşı terkedilen şehirler düşün anne
içim öyle boş
öyle ıssız kendime

ki beklerken
d’inlerken hasretini biçare
dilimden notası eksiliyor umut bestelerimin
hayat sol vuruyor kâlbime
beynim fa
fikrlerim lâ’l oluyor
herşey yetim eksikliğin de
herşey hiç birşey oluyor
yine de gelmiyor
dönmüyorsun anne..

küsüyor
senli düşlerime güceniyor
gerçeklerle u’yanıyorum
şiirlerimde..