Ağır geldi yaşamın, biliyorum çocuğum.
Anlamlar yükledik Sana çokça,
Saygıdeğer ol diye.
Ama kaldıramadın, yanlış burada nerde.?
Ben mi hatalar yaptım,
Suçlu bendim çocuğum.
Ya anlatamadım,
Ya da anlayamadın işte.?!!

Bende çok isterdim,
Kocaman bir boş ver demeyi.
Ama ya çocuğum ama,
Ya bana yüklenenler.

İnan ben demedim,
Kendini at ortaya,
Her şeye karşı çık, herkesi al karşına..

Ben sadece çocuğum,
Gerçekleri öğren de,
Yolunu aydınlat dedim.

Evet çocuğum evet, haklısın.
Başka türlü olunmuyor.
Hem nereden bilebilirdim, gerçekler sende,
Bende durduğu gibi durmayacak,
Ve bu denli kavuracak içini.
Ah, ahh..Kendi ellerimle mi yaktım seni..?!!

Doğruyu söylemem gerekirse,
Ve bu sana en büyük itirafım.
Hem de gıpta ederek ve ezilerek karşında,
Ben sen olamazdım.
Ve on yaşam bağışlasalar,
Yine olamayacağım.

Şimdi,
Sana yanıyorum sadece,
Canım evladım diye,
Kendime kızıyorum,
Neden, niçin diye.

Hem gerçekler bunlar değil,
Suçlu ne ben, ne de sen çoçuğum,
Suçlu
Ne sen ne de ben olamayanda…