Şimdi simsarı olduk hepimiz aklımızın hallerine
Sormasız vakitler uydurduk
Allah tan beri kılıp fikrimizi
Üleştirdik ukdelerimizi
Ömrümüze

Hepimiz hepten alışkanlık edindik
Sevmemizi saymamızı düşünmemizi
Hatta ağlayıp gülmemizi
Yitirdik olmazsa olmazımızı
Samimiyetimizi

İnsan olmayı unuttuk
Her şey olmaya mahirken hayallerimiz
Hallerimiz kadar olduk kaldık işte

Uruç edeceğimiz yol belli
Makam belli idi oysa
Bir kalpazan gibi mucidi olduk
Manasız mealsiz muhtarsız vakitlerin
Ve ilmik takılıyken boynumuzda
Tekmeledik ayağımız altında ki iskemleyi

İleri derece de umut kotardığımız için
İç ettik hakikati
Ne mazluma kol kanat olduk
Ne masuma can ciğer
Varsa yoksa cennet dedik
Üstelik hep bu dünyada
Ve sadece kendi adımıza

Oysa Rabbimiz birbirimizi sevmemize
İman bahşedeceğini
Buyurup emretmişken
Kendimizi bile sevmeyi beceremedik
Ve yanlış göklere uruç ederek
Elendik