Ahh!... O keskeler….
Yikim gibi gelen yalnizliga ,düsen cemreler
Ve sabaha uyanamayan yildizlar
Şiir muglak,divit islak

Şiirde dolasirken, sairin parmak izleri
Saklanmis siirin arkasina, gece düsleri
Gidenin cizgileri
Geriye kalanın, sara nöbetleri

Bilinmedik bir gerceğin toyluğunda, öğrenirken yildizlar,
Ve gene öğreniyor
Sessiz yataklarda boynu bükük yatan cocuklar,
İç çekislerinin bir uzaklik olduğunu…
İste bu yüzden…. artarak eksiliyor,
Eksilerek büyüyorlar,
Aynalarin gizil renksizliginde…

En cok da bu acitiyor …

Nedamet asilirken, düs ağacindaki, peygamber ciceklerine....
Çaresizlik akiyor,keskelerin ve acilarin, en vurgun yemis diplerine…
Ayrilik ile efkar yanigi,dialogla la monolog arasinda, gidip gelirken,
Ğeleneksel bir bugulanma ile, aynalarin duruluğunda….
Oyluk kemiklerini hayat sanan ruhlara…
Oturakli bir durusun itirafi ile,alt bilincin kuytu köselerinde….
Uyanik kalmis, bir öznenin nidasi ile ,gönderme yapiyor…

Ama her seye rağmen ,farkında yalnızlık....
Özderinliginin ,öz yaratisinin...
Ve yalnızlık konusuyor…

”Bu artik son dokunusum,alevlerle gölgelenen,kirik aynama” diye….

GİZEMM