Bir sonbahar günü
Ekim ayına düşmüşüz...
O gecenin sabahına bir çığlık gibi süzülmüşüz ...
Dakika dakika aynı adımlarımız
19 sene sonra bizi kavuşturan hayata ne demeli bilmiyorum...
İyi olsa gerek....

O üç erkeğin ardından gelen kız
Ben üç kızın ardından gelen erkek

Kızıla boyanmış saçları daha bebekken
Ve belki kızıl bir tesadüftü....
Onu yllar önce
Kayseri’den Van’a sürükleyen...
Nüfus kaydına ismini ’MÜJDE’ diye düştüler...
Müjdelenmişti hayata bir kere
Üstüne yıllar yılı sevinç dolu üşüştüler ...

Benim ismimi ’İBRAHİM’ koymuş abim
Fazla lüzum yok kendimden bahsetmeye

Mavi badanlı bir evin son çocuğuyum işte
Yaşımı bile hatırlayacak durumda olmadım hiç
Veya kasıklarım ağrımadı gülmekten
Hayatım yitirdiklerimle dolu,
Sevinç olmadı benim ki...
Ne gülmeyi başardım, ne de sevmeyi...

Şimdi sözlerimizde yaşımız kadar olgun
Ve kısalıyordu hayat gündelikçi bir kadının omuzlarında

Ama yine güzeldir hayat bunu biliyorum...
Benim bundan sonra tek mutluluğum
ONUNLA GÜNÜ GÜNÜNE YAŞIT OLDUĞUM...

’İBRAHİM YALÇIN’