köye gelen her arabanın peşine düşer
soluğumuz taşana kadar güya yarışırdık
çoban köpekleri gibi
Yalvaç pazarı Pazartesiler
ya da Senirkent pazarı Cumartesi günleri,
pazardan gelecek babalarımızı bekler
pazara gitmeseler gene de
bize alınacakları sıralardık
aslı yokmuş kimin umurunda
ötekiler gibi sen de sırala..
şeker.. düdük.. papba!
zengin çocuklarının hayal gücüne
çaresiz kalır, boyun büker,
el –pençe divan durur,
önümüzü ilikler şapka çıkarırdık
fakirliğe,
kendimizin değilse bile
babamızın pazara gidememişliğine
hayıflanırdık,

arkasından koştuğumuz kamyondan iner
birer-ikişer
Kör Kamilin, Cura’nın
kamyonuyla pazara gidenler
boynundaki lamba-bacasını koruyarak
kasketlerinin tozlarını alırlardı dizlerine vurarak
kol yenleriyle kaşlarını sıvazlar
tozdan arınırlar
olmadı silkinirler
heybeler indirilir
kimler, neler
zenginler; neler-neler almışlar,
seyre dalardık,
ilk fırsatta bize de alınması için nazlanırdık

kamyonun kasasındakiler dikkatlice uzatır
kasaya ardılmış heybeleri
önce ısmarıçlar sahiplerine teslim edilir
üste kalan para varsa verilir
parası yetmemişse
“-biz bobanına hallederiz” denilir
hele alınan, kendimiz içinse
son sürat “-doğru eve”
karşımızdakilere
kendimizli müjdeler verir
adeta uçardık,


illa çocuklara pantul pabıç
penisilin-gripin, çay-şeker, ısmarıç
her çocuk kendine alınmışçasına sevinç içindedir
sonra elbirlik kahve önünde muhtarın
mektupları dağıtması beklenir
komşuları dahi kollardık,

“-ben eletivereyin” diye giderilir
asker mektuplarının kimsesizliği
alınan “nektip”leri komşulara iletilir
her gelen için mektup yeniden okunuverir
analarca, mektubu okuyan tamamlasa da
kelimeler
özellikle yüklemler elbirlik yinelenir
tez elden asker mektuplarına cevaplar kaleme alınır
sanki haberi varmış gibi eşten-dostdan selamlar yazılır
karanlık çökmüşse.. kandil yaklaştırılır
okuması varmışçasına kalemin ucuna odaklanılır
hürmette kusura bakılır,
okuma yazma bilenleri
köydeki en büyük adam sanırdık

kimden,
en son ne zaman mektup geldiği
kimin mektubunda ne dediği,
herkes tarafından bilinir
asker fotoğrafları elden ele geçirilir
herkes kendinden öncekine
“-yeter gari” diye sözde gücenir
kolları açık, tüfek, kasatura ellerinde
başında siperlik
birileri vurur ellerini dizine
“vay beee!”
top-tüfek, altındaki cip, cemse,
sanki onun sanırdık,
yalnız başına koruyor vatanımız
hissine kapılırdık köyce
gururlanırdık












DİPNOT
ısmarıç: ısmarlananlar, sipariş edilenler, istenen bir şeyin alınması talebi, başkasından alıp getirmesini istemek


Çalı :1387