Karanlık çökmüştü şehre
Kıyamet sesi gibiydi gök gürültüsü
Bir bank’a oturmuştu genç "Kız"
Sırılsıklam

Usul usul yanına sokuldu "Delikanlı"
Titriyordu buharlı nefesi
Yağmurla karışık ağlıyordu kahve gözleri
Rimel izi siyah bir yol çizmişti yanaklarına

Sordu? "Delikanlı"
"Bir derdiniz mi var
Neden ağlıyor sunuz?
Gecenin bir yarısında
Yalnız başınıza bir fenalık yapabilirler size
Bak ortalık çok kötü" dedi.
Ve... ekledi sonra
Gidecek yeriniz yok mu?

Sessizdi hıçkırıklar
İçine içine akar gibi
"Hayır... " dedi " Kız"
Uzunca...
Haykırdı ardısıra
Kanserim... Kanserim... Kanser
Anlıyor musun?

Ne diyeceğini şaşırdı "Delikanlı"
Lal oldu
Çakılı kaldı oturduğu yere
Başını öne eğerek
Tuttu kolundan genç Kız’ın

" Gel bacım" dedi.
Bu yağmurda daha da hasta olacaksın
Hadi... Seni evine götüreyim
Kalktı oturduğu yerinden "Kız"
Fidan gibi, ahu dilber
İçinden geçirdi "Delikanlı"

"Bu kadar güzel birine bu laneti verme Allah’ım
Diye... dua ediyordu.
Hatta ona aşık olmuştu
Belki aciziyetine
Belki güzelliğine
Belki de yüreğine"

Benim evim yok dedi "Kız"
Nasıl yani dedi "Delikanlı"
Ben yetiştirme yurdunda büyüdüm
Şimdi de kadın sığınma evinden kaçtım

Şaşırdı...
Dudaklarını ısırdı "Delikanlı"
Gözleri kocaman oldu
Derin bir "Offf" çekti içinden

Olsun merak etme dedi "Delikanlı"
Gel seni bir pansiyona yerleştireyim
Korkma tamam mı?
Tanıdığım sevdiğim bir arkadaş
Emin ellerdesin...

Önce bir kaç parça eşya buldu "Delikanlı"
Sonra karnını doyurdu
Ve... Pansiyona arkadaşına teslim etti "Kız’ı"
Kız durdu ve
Uzun uzun Delikanlının gözlerinin içine bakarak
Gözlerin güzel değil ama çok çok manalı dedi.

Gülümsedi "Delikanlı"
Yarın sabah görüşürüz
Sen güzelce dinlen
Beraber kahvaltı ederiz dedi.
Kız odasına çıktı.

"Delikanlı" arkadaşına dönerek
Bu kız yetim ve kanser, ona göz kulak ol
Ben yarın sabah geleceğim der.
Ertesi gün sabahında
Delikanlı elinde bir demet papatya ile
Pansiyona gelir
Yüzünde büyük bir tebessüm
Ve büyük bir heyecanla
Arkadaşına sorar
Kız uyandı mı?
Arkadaşı...
Bilmem... Hiç odasından çıkmadı der.

Delikanlı Kız’ın odasına çıkar
Kapıyı çalar... Ses yok
Tekrar çalar... Ses yok
Aşağıya iner ve arkadaşına
Oda da kimse yok
Hani odadan çıkmamıştı.

Arkadaşı şaşırır
Vallahi de çıkmadı
Billahi de çıkmadı der.

Delikanlı koşarak yukarı çıkar
Odanın kapısını kırıp içeri girer
Gördükleri karşısında
Gözünde ki yaşlara hakim olamaz.
Sesi soluğu kesilmiş
Yatakta masum bir gülümseme ile
Boylu boyunca uzanmış bir genç kız
Daha henüz adını bilmediği
Soramadığı...
Nefesten kesilmiş

Kalk diye yalvardı "Delikanlı"
Defalarca
Haykırdı
Yoktu duyan odalardan başka

Çantasına uzandı sonra
Bir "günlük defteri" vardı
Kimliğini buldu arasında
Kimliğine baktı "Delikanlı"
Adı "Hülya"
Günlük defterine baktı sonra

Her günün başlığı
"Sen kimsin Hülya"
Ve... en son sayfasında
O yağmurlu gecenin notunu düşmüştü

"Biliyorum Hülya, bu gün ölmek istedin
Ama yapamadın
Zaten ölecektin kanserden
Ama ilk kez...
Hayatında sana sahip çıkan biri çıktı bak
Sakın ona aşık oldum deme
Belki bir başkası vardır onun yüreğinde
Boşver be Hülya
Bilmediğin şeylere burnunu sokma
Aşk kim... sen kim
Biliyorum Hülya,
Sen hiç sevilmedin
Sevemedin...
Sen şimdi, ölmeyi de beceremezsin...