bir yolda ilerliyordum ümitle
sırtımda benliğim
omuzlarım bozkır renkli
aladağlar

ve bir gün yolda kalakaldım.
tükenmedi ümitlerim.

yol ilerliyordu ben
olduğum yerde kalsamda.
......

yaşadıklarını yazar.
fikri yoktur. fikri sabit.
bazende yaşar yazdıklarını.

zamanı ve anı
değiştirmek istemezdim.
çünkü bundan daha mı iyi olacak
kötü mü
onu bilemezdim.

ne zaman bir çekiç görse
çivi olmayı özleyen adam

anılardan oluşan bir albüm
belledi küreğinde
nasır dolu elleri

....................

eski dağlarda aradığım o taze rüzgârları bazen evde bulduğum olur.
aynı rüyanın bir başka versiyonu
sanki yaşamak

o kendi sözlerini
hiç durmadan üretti.
öyle öğrendi.
başka türlüde öğrenilemezdi zaten.

tıpkı bir ölü gibi
soluk ve renksiz
kendi özgünlüğünü
katamadığın her fikir

amaçsızca öğrendi
amaçsızca
başka türlü öğrenilemezdi zaten.

ben eskiden çok eskiden,
şanlı bir liderdim.
şimdi yalnız bir kurt
terketmiş, terkedilmiş.
vazgeçmiş. vazgeçilmiş.
kendi başına ayakta kalabilmek hobisi.

yine de bir finâl olacaksa eğer
şu güzel dünyada;
yine yürüyebilseydim bir gün
o kızıl yeşili bozkırlara
bir başına, yine nefes alabilseydim.

yollar bitmez.
ümit tükenmez.
sen kalakalsanda
olduğun yerde.

şair bir zamanlar
‘herşey şiir gibiydi
keşke hiç bitmeseydi’
demiş.
şimdi hatırlıyor o söylediklerini.

17.04.2016