şiire bir kara leke saydım seni
bir teşhirci (miydin)
en zayıf yerlerini
en zayıf kişilere sergileyen


insan başka hayal ediyor gerçeği görmeden
kukla oynatıcısının arkasında olduğunu bilmeden
zamanı nasıl ayarladığını duyumsamıyor
tanrı arabaları yürütülüyor önünde
bir an unutuyor bir halk olduğunu
kendinin sanıyor gıcır gıcır bir günü
oysa ardına takılmış milyonca sürü


kanıyor mecnunum diyen birinin sözüne
leyla olmaya soyunuyor
aşk acısı çekmeyen Mecnun’un sarayında
kendine sanıyor kopan kıyameti
önünden saygıyla geçiriliyor gül
sevda mezarına gömülmeye


bir sözcükte yakalıyor adem’i
Havva’yı bir isimden öte düşünmeyen
kim bilir hangi amaçla takılan mücevheri
düşürüyor gözünden
çelenkten alıyor al yüzlü karanfili
bilinmez daha ne kadar yaşar bu kırmızılık
suya bırakıyor kuru ayaklarını
çoğalıyor su
yaşıyor

kendimi ben kurtarmamış mıydım?
bu mecnun da neyin nesi
bir rol kapıyor
dirilen sudan

belkide hiç yaşamadın
bir kâbustan uyandım!..


14. 04. 2016 / Nazik Gülünay