En çok çocuk olduk, bir zamanlar
Saflığımız erdemimizdi,
Düştüğümüzde, açılan kalp yaralarımızı
Anacığımız temizlerdi.
Düşmek koymazdı bize,
Kaldıran, annemiz olduğu sürece.

En çok genç kız olduk, bir zamanlar
Asi ve gece mavisi.
Canımızı acıttılar,
Herkesi kendimiz gibi bildik,
Güvenmemeyi öğrendik,
Yeniden savaşa girdik,
Yeniden ve yine yeniden,
Kayıplar verdik.
Öldürdük yaşarken çoğunu,
Vicdanlarına kurban verdik.
Daha güçlü çıktık, her savaştan
Kıytırık bir karanlığa,
Tutsak olmadık hiç bir zaman.
Işığı kendi içimizde bulduk,
Önemli değil ne zarar, ne ziyan...
Canımızdan, dostumuzdan, kardeşimizden geldi
Her bıçak darbesi, ona da tamam
Yalansan git ötede oyna,
Tahammülümüz kalmadı inan.

En çok anne olduk, bir zamanlar
Evladımız gibi sevdik, sevdamızı
Kollayıp savunduk, sonuna kadar
Yuvası olduk, mutluluk bitene kadar
Ondan duyduğumuz cümle,
Gittiği yere kadar...

En çok da aşık olduk, bir zamanlar
Her parçamızı biri götürdü,
Allah’ tan korkmaz kuldan utanmazlar.
Yeni bir sevdaya açamadık yüreğimizi,
Korkuttular,
Alıp kaçtılar,
Yeni filiz veren güvenimizi.

Her hikayede aynı son,
Yeni bir başlangıç,
Net değilseniz,
Ölmüşse vicdanınız,
Başrol oynamaksa, hayatınız
Sahnenizi başka gönüllere kurunuz,
Hayallerimize, yaklaşmayınız.

Gülşah ERCİYAS