Gökyüzü masmaviydi eskiden,
Karanlıklara bürünmeden.
Şen kahkaha atarlardı çocuklar, büyümeden
Kötülüğü görmeden.

Gelincikler daha kırmızıydı,
Güneş daha sıcak doğardı,
Papatyalar daha sarı, insanlar daha dürüst
Arkadaşlıklar can’dandı.

Senin için ölürüm diyen, aşklar vardı
Kavuşamayan sevdalılar...
Ferhat’ lar vardı eskiden, Şirin’i için dağları delen
Mecnun’ lar vardı eskiden, Leyla’ sı için çöllere düşen.

Komşu çocukları vardı eskiden,
Beraber oynadığımız,
Kavga etsek de,
İki dakika sürmeden barıştığımız.
Oyunlar oynadığımız,
Oyuncaklarımızı,
Bir ekmeği paylaştığımız.

Yıllar geçerken bizden,
Götürdükleri aşikar bedenimizden.
Ruhumuzdan meçhule gidenler,
İnsanlığımızdan,
Dostluklarımızdan, aşklarımızdan
Senden, benden, bizden gidenler
Hiç bir zaman geri gelmeyecekler.

Bize kalan;
Vicdanı, merhameti olmayan
Yaşanılan bomboş bir hayat,
Ve kocaman bir yalan.

Gülşah ERCİYAS