İçimden çıkma
ne var bu sözde böyle kıpkırmızı kesilecek söylerken titriyor dudakların.
Şükran hanımın balkondaki beyaz geceliğini izleyerek büyüdü benim çocuktan yüzsüzlüklerim...

Üzgünüm diyorsun
Ve sonra özledim seniyle bitirip duruyorsun cümleni
Cümle alem fısıltıdır kulağının dibinde
uyku tutmuyor zira
Ve kasıklarımda kasıtlı bir ağrı süre geliyor bu ara

Benim bu gövdem sensiz yalnız başına bir merhabadan ibaret.
Televizyonu açıp ibret alıyoruz
şükreden şu kalabağın kabalığına bak
Sizi şükredesiniz diye değil yardım edesiniz diye yarattı diye bağırıp içeri kaçıyorum...

Aklıma geliyor Çınarcık’da bir yaz
öğleden sonrası
Böğürtlen topluyor Süreyya
çiçekli basmadan eteğini sıyırıyor sürekli bir devri daim içinde rüzgar
Oturmuş yolun öte yüzüne anlamsız bir açlığı bastırıp duruyor bütün bir ilk gençliğim
Kopuyor çığlık
Koşuyor Süreyya
Ah böğürtlen batırıyor elbet dikenini parmak uçlarına
Parmak uçlarından öpüyorum bir genç kızın ilk defa...

Bunun sürekli bir lanete dönüşeceğini anladığımda iş işten geçmiş
Su teveğe yürüyeli çok olmuştu
eskilerin tabiriyle
Kamyon devrilmişti bir kere Matmazel...

Geceyarısı uyanıp su içip duruyorum
Sadece
çeşmeden su içerek intihar edebilirsin bu şehirde
Ağzımdaki kuru kalabalık kansız bir devrim yapıyor
Kanayan kadınlar kan alır
Kanamayan beni zaten sevmez diye iç geçiriyorum

Bu şiiri kime yazıyorsun diye sofrayı kuruyor
Amelia
Süreyya için bir yaz şarkısı desem yeridir aslında
Yoksa ne alakası var ansızın aklıma gelişinin aşkla
Alabildiğini gelincik ömrüm
En az ölmüşünün iki defni var
En çok ölmüşünü trafik kazasında kaybettim bir ara
Şiirlerine karışmam ama beni aldatırsan seni öldürürüm diye ekmek kesiyor Amelia
Parmak uçların diyorum
değiyor ya ekmeğe
Daha bir kutsallaşıyor buğday
gülüyor çok güzel gülüyor
Bir kadın buğday başağı kokmamalı Tanrım
Şaşıyor aklım
Oracıkta
Boynuna gömüp yüzümü ölebilirim usulca