vuslata göz dikmiş azraillere teslim ettik hayatımızı
sonra ..
hiç dönüp bakmadık ardımızdan gelenlere


söyle bana...
kaç hasreti arafta yaktı yüreğin
aldığın her nefesin ertesinde sessizce



isa nın çarmıha gerilişini izledi gözlerimiz
cehennemi unutup cenneti düşlerken sessizce
ki daha varamadan gerçeklerin izine
hiç düşünemedik
oysa ki yanacaktık hepimiz bir kıvılcımın sinesinde


afaroz edilmiş tümçelerimizde ki çığlıklarımız boşuna
kirli sularda boğulurken yakamozlar her gece
ve dualarımız düşerken derin uçurumların diplerine
bütün günahlarımız tek tek f/işleniyor tenimize



ve susar insanlık
ölümlere
ki bir o kadar çaresizken kendine
çocuk çığlıklarına kapanır kapılar bir bir
arafta hesap vereceğimizi hiç düşünmeden



ve kederin ateşle dansını izledi gözlerimiz tutarsız
rotasız hıçkırıklar da lal kaldıkça sustu diller yine
ki ... ellerimiz buz kesen cesetleri okşarken usul usul
can çıktı tenimizden biz bilmeden


a n l a y a m a d ı k
haram bir mevsimdi z/amansız sinemizde serpilen
kusarken gün/ahlarımızı maviliğinden tenimize
k/andık hepimiz kısmet yağmurudur diyerek
yanılgılarımız da yandık aslında gerçeği göremeden


oysa ki...
ne kadar da çok inanmıştık
sadakaların gücüne
ve düşerken g/özlerimiz gün/ahların ellerine
güne düşen faryatları duyamadık
s/ağır kaldık
çarmıhtan yükselen seslere


şimdi söyleyin bana
kaç arafta yanacak bizim gün/ ahlarımız
bedenler ateşle sevişirken çaresizce
ve yine s/ağır mı kalacak kulaklarımız
küller küllere dönüşürken



ay/su
haydi şimdi gidip ellerimizi bir daha yıkayalım
gönül göllerimizde