İçimde volkanlar patlıyor
Rezilce bir hasret edası ile
Yosun tuttu kirpiği, gözlerimin
Kap kara soğuk bir ölüm arifesinde
Sensizlik ile vedalaşıyor yalnızlığım
Gizemli sakladığım, gönül hırkasını
Sen kokacaksan mahşerde giyerim
Müeyyit-i ikrardır içimde har ateşin
Bilmedim bilemedim sensiz yaşamı
Ne bir nesne kaldı, nede bir hücrem
Ğıyabı efkarına dalmışım her günde
Sen varsan cennettimdir cehennem
Ebedi lütfuna hükümlüyüm ta ezelden
Her yağmur tanesine, adını yazarım
Umut tohumunu bir bir toprağa gömdüm
Sensiz filizlenecek her çiçek sararsın
Sensiz doğacak güneşin yörüngesi şaşsın
Sensiz gecelerde, ay bulutlara karışsın
Gökyüzünde tek bir yıldız dahi barınmasın
Sensiz yok olsun yeryüzünde ki canlılar
İlla akacaksa hayat seninle aksın
Sensiz değer vermesin doğaya evren
Gülüşünde saklı ilmin kahini merhameti
Dünya’nın varlığına bakışındır mimari
Asi ruhumun, ebvabı erbabı sensin
İçinde volkanlar patlıyor sensiz


Turgay Parlakyıldız