Bazen kırağıyla bezenmiş bir yolda güneşin ilk nefesini içmiş bir çiçek ararsınız, yuvasından uçmaya çalışan bir kuş gibidir o an yüreğiniz.
Eski şarkılar çalınır ruhunuza, kadifeden kesesi olur aşk, köprüden geçer gelin ve fırat kenarında yüzer kayıklar
Böylesi anlarda sırf yaşamak olsun diye dilinize bir türkü dolarsınız ya hani, dönüşü olmayan bir ömrün patikalarından yalın ayak geçişiniz olur aşk
Ve bir kadının merhabası sokulur gönlünüze, dağlardaki eski kulübeler gibi sıcacık olur içiniz, gizlenmiş sözcükler tutunur dilinize, çığlıklara bölünür tüm geçmişiniz.

Sabır biriktirmek gerek, yaşamak için
Hiçbir söz ayrılmaz oysa düşünceden
İlkel kesiklerimizi saklasak da derinlerde
Yaşamak için önce yutkunmak gerek
Tüm ölümleri özümüzle süzmek gerek
İlişip derinliğimize her korktuğumuzda
Aşka ve umuda inadına sarılmak gerek

Biz her sabah yine kendimiz olmalıyız
Sisler içindeki geçmişimizle yaşlanmak
Ve yine kendi içimizde devrilmek için
Aynı kafesi parçalayan pençe olmalıyız
Çünkü büyümek için sevdaya uyumalı
Gelişmek için her gece aşka soyunmalıyız
Aşk ateşi yakmalı gövdeyi de, ruhu da
Yakmazsa ateş değil, ağlatmazsa aşk değildir

Yüzümüzün gölgemizi aradığı yerlerde bir kanat sesi ararız korkularımıza, kıvranır dilimizde o an yabanıl sözcükler.
Köpüklü sulara atılır gövdemiz, minik bir çocuktur bedenimiz, bir otobüs penceresinde umuda yolculuğumuz başlar.
Işıklardan örselenen toprağın isyanıyla parçalanır faylar, yer altında gök delirir, yer üstünde ağaçlar rüzgârları okşar.
Sırlar gezegeninden sular içeriz her sabah, düşer gövdeden başlar, susar çaresizlikle insanlar, bütün yüreklerde aşk ağlar.
Hazandır gözyaşının asil rengi, delirmiş insan suretimiz aldırmaz asırlık acılara, her sabah kanla aç ruhunu yıkar.

Selahattin Yetgin