Lorca’nın şiirinden küçük bir derleme.Voznesenski’nin dediği gibi, Lorca’yı hiç görmedik.Çok geç doğduk bunun için. Ama ona her günRastlıyoruz. Çünkü onun yüreğini tanıyoruz.İncinebilir, saydam, *ışınların titreştirdiği ipek gibi,Küçük çanların ince sesleri gibi.*Zambak ve Gölgeher gün rastladığımız bu ozanın, kimisi daha önce Türkçe söylenmiş şiirlerinden oluşuyor. OnlarıYeniden söylemek istedik. Tıpkı dilimize yerleşmişTürküleri zaman zaman söylemek ister gibi.Yeniden, yeniden söylemek, söyledikçe onlarıSesimize karıştırmak ister gibi.Zambak ve GölgeLorca’nın şiirine bakışımızda titreşim kazanan ikiSözcük. Birinde bize doğru uçuşan, biraz gizemli,Biraz esmer bir acılık, ötekinde ise güneşinParlaklığına aldırmayıp ay ışığına bürünmeyiYeğleyen bir ürperti duyuruyor kendini. Parlamayan,Ama solmayan da. Günün bir başka yarısı.Dünyanın kabuğunun altı.- Kemal Özer