sıcak esintiler arasında
tozlu tarlaların erleri
omuzları çökük ama başları dik
sabahın kör şafağında
yağmurda toprağın kokusunu soluyarak

...

Ben kendini bir vuruşta yerden yere seren
Biliyorsun Gülneva
Utancından yedi kat toprağın altına giren benim
Durma yalnızlığımı ulu orta yüzüme vur Gülneva


...

Genç bir kadın..
Üzerinden bir türlü çıkaramadığı kırmızı elbisesiyle
Yine..
Kimse yoktur
Kurumuş güller dışında.

...

Sevda mevsiminde bir bahar göremeden gitmiştin. Yokluğunu bir beden bol gelecek şekilde küçük bedenime örerek ait olduğun baharlara zamansız gitmiştin. Bu gidişin binlerce sebebi vardı biliyorum. Gidişin bazen “sana gecikmişliğim “ olmuştu bazen de senin hayata yeniden ve sıfırdan başlayamama korkuların. Her ne olursa olsun gitmiştin işte. Anlamı yok gidişini tekrar yüreğimde küllendirmenin. Lakin gittiğin gece, tüm acıları soyunup yağmurların koynunda yüreğimle çırılçıplak “sana “ ağlamıştım. Yokluğunda kimi zaman kanadım durdum sevdanın kör topal kelimelerinde. Kimi zaman da tek bir kelime etmeden yalnızlığına demlendim. Tek cümlelik vedaları iyi bilirim sevgili. Gidişinle ayrılığın ayakuçlarına yuvarlansam da yüreğimle hep imkansız sevdama sustum. Evet, benden uzaklara giderken – bir zamanlar yüreğine ölümsüzlüğü kazıdığın- adımı tek kalemde silmişsin dudaklarından. Yaşanmış onca hatırayı “ hiç yaşanmamış “ bilip sonsuza dek çıkarmışsın beni hayatından. Adımı “ iki dudağın arasında” anmamakla beni unutma çabasında olabilirsin sevgili. Beni çoktan unutup geçmişin tozlu raflarına sürgülemiş ya da sendeki “ beni “ yalnızlığa kefensiz gömmüş olabilirsin lakin ben seni gittin diye bir kalemde unutmadım sevgili. Sana inat, yokluğuna inat yaşattım seni. Gelmeyeceğini bile bile beni “ bana “ bıraktığın yerde hala seni bekliyorum. Dilimde ikimizin şarkısı ve senden bana miras iki damla gözyaşıyla sevdamı sayıklıyorum. Ve özlerken seni; mayasız yokluğuna “ bir mintan sabır “ ekleyip hayatın en dar teknesinde varlığını “ yarınlarıma ” yoğurmakla meşgulüm sevgili..Ben seni hala seviyorum sevgili….

Bilmiyorum. Hangi kadın gelmeyeceği bilindiği halde her gece sabah ezanlarına kadar beklenildi? Hangi erkek, sevdiği kadının ellerini bir daha tutamayacağını bilse de sevdiğinin- daha tövbesi edilmemiş- taze günahlarına kefil oldu? Giden bir kadının ardından kaç erkek, sevdiği kadının gülüşlerini dualarına katıp giden sevgilinin kangrenleşmiş acılarına “yarım bedenini “ kefen bildi ? Cevabı olmayan onlarca soru sevgili. Evet, sen gittin diye etrafımı tel örgülerle çevirdim. O tellere hasretinin ölümcül elektriğini verip gelmeyeceğini bile bile seni bekledim gülüşlerinin tomurcuk açtığı tepelerde…


...

Ustası değilsen eğer girdinin, çıktının,
Düzeltmeye jöle bile kar etmiyor.
Sen düzeltemezsin, düzeltenler var hayatı.
İç mimar, dış mimar, bahçe peyzajcısı.
Bu başka, bu hayat.

...

Küçük bir kızın
Gülüşüne ortak oldum.
Karşılıklı öyle gülüştük ki
Hayatı gülüyor buldum

...

Güneşi üşüttük ağustos sıcağında
gülü dikene küstürdük kendi dalında
haydi aç yüreğini ısınsın gökyüzü
dikeni düşerken toprağına
gül de gülsün sevdiğine

...

Sürgün akşamların durgunluğunda
Bırakıp vakitsiz avuntuları kenara
Gönlünü sevdaya banıp
Dağların ardından uzanıp
Tutta elimi yağmala

...

BERABER GEÇEN O GÜZEL GÜNLER VARYA BE GÜLÜM?
HALA BUGÜN GİBİ AKLIMDA!
BANA SENİ SEVİYORUM DEYİŞİN VARYA BE GÜLÜM?
SANKİ ÇINLIYOR KULAĞİMDA!


...

Ben feleğin sillesini yemiş
Aşka töğbeler tövbesi demiş
Bir hazan..
Neylersin be gülüm
Bak yaklaştı ölüm.

...