İMANSIZ

ÝMANSIZ
Baþkalarýnýn hüznünü taþýyarak.
Adressiz aþklara sýðýnmýþýz,
Ay topraðýna bulanmýþ gönlümüzle…
Dizinden vurulmuþ ömürlerin,
Al gözlü güllerinden, dikenler dermiþiz,
Ayak uydurmuþuz bülbül figanýna.
Kendi yörüngesinde dönen,
Saat yelkovanlarýndan düþürmüþüz,
“Ney” üflediðimiz ebruli nefeslerimizi.
Bakýþlarýmýza sakladýðýmýz
kýþ günahlarýnýn,
Þehvet tarlasýnda büyütmüþüz,
Özlemlerimizi…
Yakamýzdan atamadýðýmýz
bir yýðýn vefasýz anýyý,
Kerpiçle sývanan koynumuz da hiç etmiþiz.
Gün gelmiþ Merhaba/sýz olmuþuz,
Gün gelmiþ, Yar/sýz…
Ama…ne izansýz olmuþuz,
Ne imansýz kalmýþýz,
Tertemiz bir aþka sýðýnmýþýz !

M.Güneþ

Sosyal Medyada Paylaşın: