Allah’ým önce insanlýða sevgi verseydin,
Yollardan gidenler toprak olsa da ölmezlerdi,
Eðer sevgi verseydin bütün insanlara,
Ýnsanlar aðlarken diðerleri bakýp gülmezlerdi.
Boþu boþuna anlamsýz hayatý yaþayýp gidiyoruz,
Kimimiz nefret ediyoruz kimimiz de seviyoruz,
Hayatta hangimiz hangimizi gerçekten sever ki,
Bir gün düþersek bizi kim seviyorum der ki,
Yalanlar bilirim devamlý korumaz hakikati,
Bu gün sevsek içine yarýn nefret karýþýr,
Rüzgarlar düþman ve de topraklar düþman,
Her zaman mutlu günler dertlerle yarýþýr..
Söyle dersin her zaman ah þu dünya,
Beklenen sonu gelmeyen acý bir rüya,
Hani nerde dostlarým nerde sevdiklerim
Nerde benim dost diye beklediklerim
Aðlarsýn sende bir gün gülünecek yere,
Hiçbir zaman çare yoktur bilirim ecele,
Kendince darýlsa bülbül çok sevdiði güle
Yinede gül solmaz bundan habersizdir.
Bahtiyar insan sanma her zaman güler,
Kimisi hayat için yaþar,kimisi de boþa sever,
Kimi de kaybeder yolu kimisi de buldum der,
Bunlarýn hiç biri hiçbir zaman çare deðil....
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.