Suskun ve yorgun; taþýnýr durursun ýþýðýn gölgesine, kaç yýldýr yarým kalan yolculuðun süzülüp dalar hep geceye...
Bedenimin iziysen bu duman niye? hangi günahý hatýrlatýrsýn doðan günüme belki bir aþk yarasýdýr, belini büken senin de...
Belki; baþýmýn aðýrlýðýdýr her seherde, sýzlayarak uyanýr can yanýklarým yine de usanmazsýn, gecelere sürüklemeye...
Öyle çok ateþ var ki yüreðimde; rakset doyasýya gir derinlere! Uðraþma hiç karanlýklara gizlenmeye. Aðla! Aðlayabilirsen, hiç sönmeyecek aþkýmýn izine...
Ya... Ýþte böyle, gözyaþlarýmý vermem kimseye. Gölgem bile olsan fazla gelme üzerime...
Nurhayat Nalçacý
Sosyal Medyada Paylaşın:
nurhayat nalçacı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.