Ölümü kucaklar gibi yalnýzlýðýmý kucaklýyorum Sinsice geliyor ayrýlýðýn sesi sinsice Bir gece yarýsý ekspresi gibi Ýnfazým hazýrlanýyor saatler içinde Hükmüm okunuyor yüzüme “Piþman mýsýn?” diyorlar Asla piþman olmayacaðým, olmayacaðým
Ellerimi baðlattýrmadan Baþýmý sehpaya yaslýyorum Cellâdýmýn acýmasýz kýlýcý göðe doðru yükseliyor, yükseliyor Büyük bir sensiz sessizlik çöküyor içime, sessizlik… Sonra titreyerek cellâdýma: “Kýyma bana!” diyorum
Uyanýyorum ve hýçkýra hýçkýra aðlýyorum, aðlýyorum Sonra bir can çekiþ seyrediyorum bedenimde Zaman duruyor aðýr mý aðýr Anlýyorum cellâdým hem dilsiz hem saðýr…
12 NÝSAN 2014- 10.01-ÝSTANBUL Abdulkadir Güngör
Sosyal Medyada Paylaşın:
Abdulkadir Güngör Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.