öyle uzak bakar sisli gözleri
kolumuza girip yürüyemez kýz kulesi
kendi kendine seðirir denizde
koynumuza alýp gezdiremeyiz
sevda gibi takýlmýþ boynumuza
boðazýn kolyesi kýzýl, gökyüzünden
derinlerden yükselir tarihin uðultusu
gönlümüze akseder minareler
merhabalar uçuþur galata kulesi
uzaklarda bir yerde içimden geçersin Ýstanbul
bilmem geçer miyim içinden insanlarla
sesini duyurmaya çýkýlýr meydanlara
hayatýn dar boðazýndan çýkmak için
baþka ne yapmalý sen söyle aklým
karnýn deþilir de hiç çýkmaz gýkýn
oysa sen yaþatansýn, yaþamalýsýn Ýstanbul
göz koyar talan memurlarý taþýna topraðýna
istemezken eksilmesin, bir taþýn üstünden
tarih oynamasýn dursun yerinde
boyarlar, göz boyayýcýlar yýkýcý gözlerle
bilmezler deðerini her bir karýþýn
dev binalar dikerler, para para bakan gözlerle
bakmazlar ki gözlerinin buðulu bakýþýna
her sabah daha hýzlý býrakýrlar elini
yanýna iner elin iþçinin elindeki nazlý bir kürek gibi
yine de yansýr ýþýðýn, karanlýk gözlülere!
8. 12. 2012 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.