Ben ne kutsal bir mabedim, ne sýradan eþmeyim.
Sarýbeyler’in sembolü, tarihi bir çeþmeyim.
Hüseyin Çeþmesi diye, koymuþ koyan adýmý.
Bir kez içen unutamaz, benim meþhur tadýmý.
Kazma ve küreklerle, kaynaðýmý oymuþlar.
Temelime ilk taþý, dualarla koymuþlar.
Beni yapan ustalar, çoktan toprak oldular.
Salihler arasýnda, yerlerini aldýlar.
Ben aktýkça sevabýmdan, onlar da pay alacak.
Amel defterlerinde hep, açýk sayfa kalacak.
Fýrtýna ve depremler, ihtilaller gördüm ben.
Yýllarý yüzyýllara, ilmek ilmek ördüm ben.
Yýllarca tek oluktan, nazlý nazlý aktým hep.
Kasabaya tepeden, hayran hayran baktým hep.
Önümden geçen herkes, durup bir su içerdi.
Dinlenip el-yüz yýkar, ancak öyle geçerdi.
Yavuklular ilk önce, koþup bana gelirdi.
Eski bir adetti bu, herkes bunu bilirdi.
Edebiyle buluþup, konuþurdu gelenler.
Uyarýlýrdý derhal, bu yasaðý delenler.
Oðlanlarla kýzlar hep, ayrý yerde dururdu.
Kalpleri heyecandan, hýzlý hýzlý vururdu.
Sevdiðini görenler, mutluluktan uçardý.
Yüzünde tabak tabak, kýrmýzý gül açardý.
Titrerdi heyecandan, su doldururken eller .
Düþünce kýrýlýrdý,hem testi hem hayaller.
Gece de boþ kalmazdým, hep olurdu bir gelen.
Hiç görmedim malesef, gece gelip de gülen.
Aþýklarýn verdiði, sözlere þahit oldum.
Kanlý yaþlar boþalan, gözlere þahit oldum.
Nice sevdalýlarýn, feryadýný dinledim.
Zaman geldi kahrýmdan, onlarla bir inledim
Dertli delikanlýlar, türkü söyler aðlardý.
Sanki benle beraber, gürül gürül çaðlardý.
Yýldýzlar gülümserdi, gökyüzünden bakarak.
Bazen selam yollardý, süzülüp de akarak.
Kaç merhumun son nefeste, son içtiði su oldum.
Yeri geldi hak edene, yarýlmaz pusu oldum.
Bunca yýldýr aktým hep, hem de hiç týkanmadan.
Tükenmezdi ki suyum, insanlar tükenmeden.
Ne hikmetse bir sabah, dozerlerle geldiler.
Ben hayretle bakarken, sýrtlarýmý deldiler.
Geniþletip arkamý, birkaç gün beklediler.
Bulunan yeni suyu, hazneme eklediler.
Bina oldu arkama, ortada kala kaldým.
Þaþkýnlýk içersinde, düþüncelere daldým.
Kapattýlar üstünü, yaptýklarý terasla.
Alay ettiler sanki, tarihi bir mirasla.
Üç oluklu ve depolu, bir çeþme kondurdular.
Kestiler suyumu benim, kanýmý dondurdular.
Yeni suyla birlikte, o çeþmeye taktýlar.
Sonra karþýma geçip, bir de bana baktýlar.
“Yýkýn” dedi birisi, acýmadan yýktýlar.
Dozer ile devirip, üzerime çýktýlar.
Taþlarým bölünürken, sanki ruhum söküldü.
Þuursuz aðýzlardan, kahkahalar döküldü.
Güya yeni çeþmeyle, “az suyum” çok edildi.
Vicdanlar sýzlamadan, bir tarih yok edildi.
Yeni çeþmeye verdiler, yine benim adýmý.
Hem görüntümü bozdular, hem de leziz tadýmý.
Hüseyin Çeþmesidir, yine þu anki adým.
Ne eski neþem kaldý, ne de o eski tadým.
Mazide kaldý bütün, yaþanan güzellikler.
Birer birer yok oldu, bana has özellikler.
Oruçlar açýlýrdý, bir zamanlar karþýmda.
Melekler dolaþýrdý, arzýmda ve arþýmda.
Tarihe ýþýk tutan, yüzümü soldurdular.
Etrafýmý sevimsiz, çöplerle doldurdular.
Ýçki þiþelerinden, geçilmiyor yollarým.
Kýrýldý dua eden, göðe açýk kollarým.
O kadar gelen olur, ama hiç kirletmezdi.
Þimdiki gibi beni, utançtan terletmezdi.
Keþke kurusaydým da, bu hale gelmeseydim.
Ömrümce aðlayýp da, hiçbir gün gülmeseydim.
Kurut beni Allah’ým, artýk suyum akmasýn.
Ustalarým kabrinden, acýyarak bakmasýn.
Bir çeþme dile geldi, içini döktü size.
Arz-ý Haldir duyana, yazýlan bunca dize.
Bu þiiri okuyan, bana dua buyursun.
Çektiðim ýstýrabý, tüm dostlara duyursun.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.