Son gülüm deðildi benim, koklayamadýðým ilk gülümdü, Öylesine özlemiþtim, sesini duymak özgürlüðümdü, Oysa ben öyle hasrettim, onunla bir defa konuþmaya, Kalbim duracak sanmýþtým, sanki benim için düðünümdü,
Nihayet buldum izini, benden oldukça uzaklardaydý, Telefona sarýlmýþým, zannettim ki benim yanýmdaydý, Gül uzaktan koklanýr mý, görüntüsü de yoktu karþýmda, Eski günleri düþündüm, bana sanki daha dün gibiydi,
Ürkektim ve korkuyordum, ne diyecekti bana acaba, Mesafe koymuþtu baktým, sanki konuþuyordum duvara, Leylanýn mecnunu idim, döndüm yýkýlmýþ olan dünyama.
Sinan Karakaþ
Sosyal Medyada Paylaşın:
SinanKARAKAŞ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.