Sonbaharın ilk göz ağrısı Eylülsün sen. Az biraz da gözlerdeki hüzünsün. Hazan mevsiminin sarı, kızıl büyüsüsün aynı zamanda da çok güçlüsün.

Yalnız şimdilerde çok dertlisin biliyorum. Koca bir yıl, kökünden beslendiğin ağacının dalından birer birer ayrılmak kolay mı! Son yaprağın da ruhunu hazana teslim ederken, bastığım her kaldırımda nasıl da yaşam mücadelesi veriyorsun. Ne hazin ki hışır hışır eden sesini, içimin derinliklerinde bile işitebiliyorum.

“Acılar paylaştıkça çoğalır” sözü sanki senin için yazılmış. Her ağaç, yaprak yaprak ağlarken başından eteklerine kadar inen sarı bir duvağa bürünmüş gibiydi tabiat. Ama kâh rüzgâr rahat vermedi; uçurdu, kâh aceleci insanlar üstünden ezerek geçti. Seni toplamaktan usanan çöpçüler çırılçıplak kalmana sevindiler mi ne! Belki onlar da üzüldüler ama belli etmediler kim bilir.

Buruklaşma be Eylül! Bu halinle de güzelsin. Bu gözler, senin yemyeşil halini de iyi bilir, çiçekli halini de. Sararsan da, solsan da yine sevecek kalpler seni.

Sen yeter ki tasalanma. Gün olur devran döner, yüzün yine eskisi gibi güler. Unutma Eylül, daha yaşayacaklarımız var. Seninle beraber döküleceğiz sokaklara ve beraber üşüyeceğiz. Ellerimiz ve umutlarımız ceplerimizde iken daha ne kara kışlar atlatıp, rengârenk güller dikeceğiz mis kokulu ilkbaharlara.

Hadi hazan utanma! Rahatlatacaksa eğer seni, hiç çekinmeden yağdır üzerime biriktirdiğin yağmur bulutlarını. Varsın güneş erken batsın, ömrümüz dakika dakika kısalsın. Yüreğimde öyle bir güneş besliyorum ki sana da yeter bana da. Hüznü, el birliğiyle kış uykusuna yatırmaya ve mutluluğa birlikte uyanmaya ne dersin!

Aysel AKSÜMER