Gökyüzünden alçak iniş yapan uçak gibi bir platforma indik. Hostes değildi yanıbaşımızdakiler uçuş tamamlanmıştır da demediler. Dünyaya geldi diyen hastanedeki sağlık ekipmanının sesiydi. Yani tepe taklak deldik, yuvarlanıp gidiyoruz..

Koca bir yıl ayaklarımızın üzerinde durmaya çalıştık.. Aslında üç aşağı beş yukarı aynı vaziyette sayılırız. Sağlam basmak için hep temkinliyiz. Tek fark; artık "çarparsın, vurursun başını dikkat et" diyen yok..

Doğduk doğalı doymadı şu karnımız. Öğünü bir iki saat geçirelim acıkıveriyoruz. Amaçlarımızdan biri de yemek, çünkü öyle olmasa belki kimse çalışmazdı bile...

İlk kulaklarımızın duyduğu ses kendi ağlama sesimiz olmuş... Kendimiz ağlarken ya da birisi ağlarken hiç yabancılık çekmememiz bundan olsa gerek... Çünkü çok tanıdıktı bu ses.. Gülerek gelmedik ki dünyaya hatta güleni daha yadırgar insanımız. Hep ciddi olmayı öğrendik. Hatta fazla gülersek ağlayacağımıza dahi inandırıldık.

Mutluluk için; bir karışım yok ki mutfağa girip mikserden geçirip içelim. Üstelik mutluluğun bileşenleri o kadar fazla ki hepsini biraraya getirmek de biraz hüner ve şans istiyor.
Eksik malzemeyle ne yemek pişer ne de inşaat yükselir.. Ama insanoğlunu Allah öyle güçlü yaratmış ki, elimizdeki az malzemeyle ne çok şey başarıyoruz aslında... Küçük şeylerle bile mutlu olabiliyoruz. Boyumuzdan büyük olayların altında çökmüyoruz. Bir şekilde sabrımızla ve dualarımızla dik durmayı becerebiliyoruz.

Dünyaya kendi isteğimizle gelmedik ama yaşanabilir hale getirmemiz ne para ne pula bağlı. Çünkü "bir gün çok olur, bir gün az" idare edebiliriz ama içimizdeki sevgiyi, yardımlaşma duygusunu, dostluğu, insanlığı ve manevi değerleri asla kaybetmemiz gerek. İşte o zaman çöküş başlar ve o enkazın altından kimse kurtaramaz bizi...

Güzel günler temennimle...

Aysel AKSÜMER