13
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1522
Okunma

Yapraklar; çocukluğum, gençliğim ve şimdi de seyretmeye doyamadığım, her bir çizgisine hayranlıkla baktığım, yeşilken, kızılken, sarıyken de rengini çok sevdiğim, ağaçların vazgeçilmez süsleridir.
Kuşların ayakları üşümesin diye doğanın serdiği konforlu halısı, yazın insanların yelpazesi, yağmurda da şemsiyesi gibidir.
Hele yağmur yağdığındaki mis gibi kokusu ve üstünde biriken inci tanesi gibi parlak su birikintileri seyretmeye doyamadığım eşsiz bir manzaradır.
Baharla birlikte tek tek sürgün veren her bir yaprak, bana; yaşama daha çok bağlanma hissiyatını uyandırır. Çünkü mucizevi bir güzelliktir onlar.
Ağaç, yaprak ve çiçek üçlüsü, onlar olmasa hayat ne kadar da renksiz olurdu kimbilir
.
YAPRAK VE İNSAN
Yaprak ve insan,
Paylaşıyor ömrü,
Her ikisinin de,
Çizgi doluyor yüzü.
Biri dalından,
Diğeri bedeninden,
Kopuyor usulca,
Sanki hiç yaşamamış gibi.
Her ikisi de;
Kuruyor,
Soluyor,
Düştüğü gün.
Yeşilken gölgesinde,
Tüm sevdikleri,
Sarıyken uzaklarda,
Maalesef her biri.
Düşmeye görsün bir kere,
Bulunmaz hiçbir seveni,
Yaprak da, insan da,
Yaşayandır, candır,
Var mı bundan ötesi.
Aysel AKSÜMER