Bugün karanlık perdemin bir misafiri var. Kalın olmasına rağmen, direnemediği bir güzellik zorluyor onu. Perdem; güneşe yenik düşmüş sanki, herşeye rağmen içeri tüm aydınlığı yansıtıyor.

Nasıl onun özgürce içeri girmesine mani olabilirim ki. Önce gölgeyi kaldırıyorum ve sonra hemen misafirimi, penceremi sonuna kadar açarak içeri davet ediyorum. Ama yetmez ki gönül penceremi de aralıyorum. Kim saklanmasına müsaade edebilir ki güneşin mucizevi ışığını.

Bugün sanki daha mı farklı doğdu ki, yoksa bana mı öyle geliyor. Yok yok sanki sadece bana doğmuş. Önce; güneşe tutuluyorum o görkemli güzelliğine ve sonra hayata tutunuyorum sımsıkı bir şekilde yaşamak ne güzel diye.

Güneş; herşeyi günyüzüne çıkaran, doğadaki canlı cansız herşeyi çıplak gözle, flaşa gerek olmayan çekim yapan, bizler ise ona çeşitli ruh hallerinde pozlar veren birer figür değil miyiz aslında...

Gecenin sıkıca örttüğü, üstüne set çektiği güneş aynı zamanda kötü gün dostu da değil midir bir nevi. En sıkıntılı anlarımızda, bulutların arasından sapsarı başını çıkardığında hangimizin ruhu bedenindeki tüm kötülükleri çıkarıp atmak istemez ki...

Kiminin ilham kaynağı, kiminin de geçim kaynağıdır. Hele mevsimlik işçi olarak çalışanlar için güneşin anlamı daha çok iş ve eve daha fazla yiyecek götürmek demek değil de nedir.

Çocukken ilk çizdiğimdin sen benim, sivri bir dağ, serpme bulutlar, bir iki kuş ve kocaman bir daire ve yanlarına doğru uzatılmış uzun çizgiler, aydınlattığı bir nehir ve yaşayacağım ev.

Sevgili güneş; sen her gün doğarken, çocukluğum bir gün daha ölüyor ama olsun sen hep doğ tüm ihtişamınla, daha göreceğimiz çok ama çok şey var. Yaz yağmurlarından sonraki gökyüzünde beliren muhteşem gökkuşağını daha uzun bir süre görmek istiyorum.

Güneşli, sıcak ve aydınlık günler hepimizin olsun.

Aysel AKSÜMER