Her şiir kendine göre ve kesinlikle kendisiyle rakip olabilecek çapta, bir büyük düşün/duygu koşutluğunun sonucudur.

Şiirin öznel beğeniler çokluğu ile birlikte giden bir demokratizasyonu olduğunu biliyorum.

Şiir ya da duygu yoğun şeyler, bu yolla nesnele ’küsürat kala’ değinliğe/kadar varabiliyor, ancak!..

Küsürat nesnel, mahkum öznel...

Duygu da pozitivite yok.. realite bencil, rasyonalite sezgil.. çok uğraşıyorsunuz ama yapılamıyor.

Sezgillik düşünsel değil, duyumsal öne çıkış oluyor..

Mükemmeliyet mi ?

Bilmiyorum.. belki; ve yine de bir türlü şiirin hikmet-i sebebine yakışır bulamamamdandır, diyebiliyorum.

Çok uğraşarak.. emekle.. koruk/üzüm diyagramı, gibi...

Şudur:

Ozan; kırk fikir, kırk bir zikir ve kırk iki özür halden aheng tutturup, ’işte şiir!’ diyen/bilendir ...

Fotoğraf ve metin© Ahmet Kutlu Ayyüce