Yeşili, kızılı, sarısıyla tabiata renk ve soluk veren yapraklara ömrümün her döneminde hayran olmuşumdur. Şekilleri ve çizgileri profesyonel bir ressam elinden çıkmış kadar estetik gelir bana. Her ne kadar çiçek ve meyvenin yanında ikinci planda kalmış gibi görünse de onlar da Allah’ın mucizevi eserlerinden biridir. Ağaçların vazgeçilmez süsleridir.

Yapraklar; kuşların ayakları üşümesin diye doğanın serdiği konforlu halısı, yazın insanların yelpazesi, yağmurda da şemsiyesi gibidir.

Hele yağmur yağdığındaki mis gibi kokusu ve üstünde biriken inci tanesi gibi parlak su birikintileri, seyretmeye doyamadığım eşsiz bir manzaradır.

Baharla birlikte tek tek sürgün veren her bir yaprak, bana; yaşama daha çok bağlanma hissiyatını uyandırır. Çünkü mucizevi bir güzelliktir onlar.

Ağaç, yaprak ve çiçek üçlüsü, onlar olmasa hayat ne kadar da renksiz olurdu kim bilir.

Bazen sert rüzgarlar geçer üzerinden savrulur oradan oraya tıpkı bizler gibi. Hele sonbaharda hangimiz hüzünlenmeyiz ki kuruyup yok olmalarına. Yapraklarla çok benzer taraflarımız var. Sizce de öyle mi? Ne dersiniz?

YAPRAK VE İNSAN

Yaprak ve insan,
Paylaşıyor ömrü,
Her ikisinin de,
Çizgi doluyor yüzü.

Biri dalından,
Diğeri bedeninden,
Kopuyor usulca,
Sanki hiç yaşamamış gibi.

Her ikisi de;
Kuruyor,
Soluyor,
Düştüğü gün.

Yeşilken gölgesinde,
Tüm sevdikleri,
Sarıyken uzaklarda,
Maalesef her biri.

Düşmeye görsün bir kere,
Bulunmaz hiçbir seveni,
Yaprak da, insan da,
Yaşayandır, candır,
Var mı bundan ötesi.