İklimlendiriyorum nidalarımı.

Saflığıma biat öykündüklerimi öldürüyorum çünkü ölen benim.

Doğuşumu müjdeleyen meleklere kırgınım ve kızgın ama en çok kendime öfkeliyim çünkü sahip olmakla erişmek arasındaki o ince çizgide kayıp duruyorum mütemadiyen.

Bana miras kalan ne çok şey.

Mal mülk de neymiş?

Deme hakkım elbette yok bu anlamda halime şükrediyorum ama tozutan duygularıma akıl sır erdiremiyorum.

Ölümümü müjdelemeli hayat ve ben katmanlarında ülkülerimin yeni bir ufka kanat açmalıyım.

Yeni doğduğumu biliyorum o gün. Hangi gün, değil önemli olan hangi dirilişimdi hayata yenik düştüğümün ertesi?

Hangi meziyetimdi beni bana yakın kılan?

Hangi zulümdü bendeki acıyı ayyuka çıkaran?

Varlığıma sahip çıktığım kadar varlıksızlığın hicvinde alaşağı olduğum.

Doğduğum yeni günün ertesi ve Cemal Süreya ile yolumun kesiştiği o şiirli güncem.

Beni kimdi doğuran ve kimdi yeniden öpecek olan?

Oysaki şair aklına çok yatkındı içimdeki metafor.

‘’Beni öp, sonra doğur beni.’’ (Cemal Süreya)

Rol modelim kimse olmadı benim ve öykündüğüm duvarlarında ses geçiren iklimlerin, kimse öpmedi beni.

Doğmam gecikmeli bir müjdeydi ve kimi insan beni torunu sandı babamın.

Geç kalmışlığımla mutlandırdım onları aslında bendim mutluluğu hak eden.

Acıların sonlanması lazım.

Bir Didem Madak, bir Nilgün Marmara… olsam keşke.

Olsam keşke ölümünden sonra anılan o uçuk, mütereddit ruhumla gezindiğim kanatlarında o boş beyaz sayfanın tek müdavimi iken aksatmadan saatini sadece sevgisini boca eden bir Tanrıça olsam.

Oysaki ben bir yetimim.

Ben öksüzlüğün kıyısından döndüm.

Bir şerden bile hayır umdum ve kaderciliğim ile bendim yenilginin tasvirine beyitler dizen.

Kerelerce öldüm ben çünkü hayat beni mimlemişti ve yeniden doğdum çünkü Tanrı’nın sevdiği kulu idim.

Ölüm hanemde fink atıyor.

Solan güne methiyeler diziyorum hali hazırda.

Solmaya razıyım yeter ki köküme dokunmayın!

İnsan ölmek için mi doğar peki?

Evet: bu yüzden sayısız kere doğmadım mı ben yeniden ölmek adına beklediğim o satır başında?

Her doğduğumda ölümüme şahit oluyorum köklerim can çekişirken ben solmaya zaten muktedir ve dünden razı…