Seni seviyorum baba

Biliyorum. Şimdi, keşke sözcüğünü kullanacağım ve sıkıntı yaratacağım. Ama hayır, bu sefer böyle bir yanılsamada bulunmak istemiyorum.

Giden gitmiş çoktan. Tam da dedikleri gibi: Kalan sağlar bizimdir…

Söz konusu olan ne bir pişmanlık ne de isyan. Çünkü öğrendim artık kabullenmeyi. Biraz geç işledi bu süreç ama demek ki vakti şimdiymiş.

Şu son birkaç yıl içinde o kadar çok olay ve istisnai durum yaşadım ki. Ve ne yazık ki; bu değişimi anlatabildiğim insan sayısı yok denecek kadar sınırlı. Anlayanlar da subjektif bir açılım getirip çok farklı bir noktaya taşıyorlar anlatmak istediklerimi. Pes ettim artık.

Pes etmek, derken bireysel açılımı terk ettim ve gördüm ki yeni dostum asla ihanet etmiyor bana. Ne arkamdan konuşuyor ne de sırtımdan bıçaklıyor üstelik. O kadar yalın, naif ve sessiz ki ama öylesine de eşlik ediyor ki yeri geldiğinde.

Onunla tanışmanı çok isterdim, baba. Zira senin de yakinen tanıdığın bir sırdaş. Buraya nerden geldim bilmiyorum. Aslında biliyorum çünkü yakinen tanıdığım kim varsa hep bir merak konusu idi senin için. Az kurcalamazdın hani. Nasıl da yakınırdım ve her seferinde isyan bayrağını da açardım.

Çocuk aklı işte, deyip geçmeyeceğim çünkü ilk gençlik yıllarımda da durum değişmedi.

O günleri özledin mi, diye sorarsan samimi bir yanıt vereceğim: ‘’Hayır ama bu demek değil ki seni özlemedim.’’

Aslında özlediğim çok ama çok şey var. Ne zaman ki yalnızlık hissi bassa kalemime sarılıyorum. Ya da kim varsa yakınımda, deşiyorum yaralarımı ve gırtlağına sarılıp yakınımda esir aldığım kim varsa başlıyorum anlatmaya.

Sen gittikten sonra çok şey değişti baba. Hele ki, gitmezden önce yaşadığın o can yakan ve yürek burkan süreç çok şey çaldı benden. Sen bir kere öldün, ben bin kez. Bıraktığın tahribat anlatılmaz.

Aşmak, aşmaya çalışmak… Az mücadele etmiyorum doğrusu zaten ömür dediğimiz bir mücadele devinimi değil mi?

Hayallerin vardı bana dair ve en az senin kadar benim de ulaşmak için çırpındığım onlarca hayal. Ne sonuç