[ kalin ]
Telefonum çaldı. Bende kayıtlı olmayan bir numara.

“Alo tanıdın mı beni”

Memleketin bir çok yerinde görev yap. Bir çok dostun, tanıdığın olsun. Her arayanı da sesinden tanı.
Karşı taraf öyle düşünmüyor ki. Ya da sürpriz yapmak istiyor. Böyle aramalarla karşılaşınca telefonu kapattığım, ama sonunda özür dilemek zorunda kaldığım olaylar oldu. Sakin olmaya çalışıyorum.

“Biraz konuşursan belki hatırlayabilirim.”

“Çok eskilerden çook”

“Ne kadar eski?”

“ Askeri okul kadar eski”

830 kişiyle aynı okulda okuyacaksın. Aradan elli yıl geçecek. Ve sen arayanı sesinden tanıyacaksın.

“Kusura bakma tanıyamadım.”Fazla yormadı beni.

“Bir tek sigarayı beraber içtik desem!”

“Ademm, devrem !”

“Evett… Adem ya! Ben Isparta’dayım.

“Hayırdır? “ dememe fırsat vermeden devam etti.

“ Kayınbirader kalp amaliyatı olacak onun için geldim. Bir de elli yıl sonra seni göreceğim. Yetmez mi?”

“Ben de hastaneye geleyim “ dedim. Kabul etmedi.

Hastanın durumuna göre uygun olan ilk fırsatta buluşmayı kararlaştırdık.İkimiz de heyacanla o buluşmayı bekliyecektik.



Peki Kim di Bu Adem?

Yıl 1966. Hangi ayın hangi gününde olduğumuzu hatırlamıyorum. Ama güneşin en yiğit zamanları. Temmuz ya da Ağustos.
Yer; ESKİŞEHİR, Hava Astsubay okulu.
Eğitim bitti. Dağıldık.

Yorulmuşuz. Terlemişiz. Sıcaktan burun derilerimiz yüzülmüş, dudaklarımız çatlamış.
Güneşe:

“Yak bakalım yak. Emir komuta sende” diye bağıracak olsak :

“Kolay değil asker olmak. Yazın bana, kışın kara alışacaksınız” diyecek belkide…

Akşam yemeği bir saat sonra.
O bir saatlik boşlukta okulun arkasında sigara içiliyor
Öğrenciye sigara içmek yasak olmasına rağmen Komutanlarımız:
“İçmeyin şu mereti” diye nasihat ediyorlar sadece. Bizi fazla sıkıştırmıyorlar.
“Çocuklar gurbette. Eğitimleri ağır. Anlayış gösterelim “ diye düşünüyorlardır belkide. Kim bilir?

Param bitmiş. Sigaram da yok. Kimseden de istenmiyor. Kıymetli mal sigara.Adem paketindeki son sigarasını yaktı.

“Sen de yaksana?”

“Sigaram yok” diyemedim.

“Bıraktım ben sigarayı”

Gözleri buğulandı Ademin.
“ Sigaran yok değil mi? Bu da benim son sigaram. Gel beraber içelim.

“Yok olmaz. Sen kendin iç son sigaranı.” Diyemedim.Canım sigara içmeyi o kadar çok istiyordu ki…

Bir tek sigarayı sırayla beraber içtik.Sonraki günlerde kardeşten ileri olduk. Onun da parası az geliyordu, benim de. Yoksul ailelerin çocuklarıydık. Aslında bir çoğumuz da öyleydi. Zengin olsaydık ne işimiz vardı askeri okulda? Hangimize para geldiyse beraber harcadık Ademle…
Daha sonra mezun olup ekmeğimizi bulduk. Yurdumuzun çeşitli yerlerine dağıldık. Bir daha da aramaz sormaz olduk birbirimizi. Niye öyle yapmıştık ki?


Hastasının amaliyatı başarılı geçmiş, buluşup görüşebilmek için uygun zaman doğmuştu.
Orduevinde buluştuk.Arkadaşımın saçları ağarmış, benim de dökülmüş olsa da hiç zorluk çekmedik birbirimizi tanımakta. Sarıldık. Ağladık. Gece geç saatlere kadar sohbet ettik. Bazen güldük, bazen hüzünlendik. Okul anılarımızdan, bu günlerden çocuklardan, torunlardan bahsettik.

“Senin ve diğer devre arkadaşımız Tacettin Yıldırım’ın yazılarını okumak için “EDEBİYAT DEFTERİ” ne
üye oldum. Bak Tacettin’in kitabı var. Senin kitabını ne zaman göreceğiz?”

“Adem kitap bastırmaya ben kendimi hazır hissetmiyorum.”

“Ama çok güzel yazıyorsun. Senin yazıların seviliyor. Yazdığın gerçekler de, hayaller de zevkle okunuyor.

“Sağ ol Adem. Aslında kitap bastırmak sorun değil. Varsa 2-3 bin liran seni kitap sahibi yapacak çok yayınevi var. Kitap bastırınca yazdıkların kitapla sınırlı kalıyor. Ama bu Site öyle değil. Benim arşivim de, mekanım da bu Site”

Adem’in konuşması çok akıcı şiir gibi.

“Aydın Boysan’a dedikleri gibi sen de konuştuğun gibi yazsana”

“Ben haddimi bilirim. Yazmak sizlerin işi.”İsrar etmedim.

“Hadi sen evine git. Ben de yatayım artık.
“Ne güzel konuşuyorduk be Adem !”

“Kaç gündür yorgunum. Dinlenmem lazım. Beni yolcu etmeye geleceksin değil mi?”

“Herhalde yani!”

Ayrıldık.

Erteşi gün sabah Orduevindeyim. Resepsiyona sordum.

“Adem Şeker ilişik kesmedi değil mi?”

“Sabah çok erken ayrıldı. Siz Bedri Tokul’ musunuz?

“Evet”

“Size bu paketi bıraktı.”


Bıraktığı bir sigara paketi. İçinde tek bir sigara ve bir not var.

KARDEŞİM BENİM!
BEN AYRILIKLARA DAYANAMAM. VEDALI AYRILIKLARDA HEP O SON AN AKLIMDA KALIR.
OYSA BEN DÜN GECE Kİ SOHBET AKLIMDA KALSIN İSTEDİM.
YİNE GELECEĞGİM. YİNE GÖRÜŞECEK,KONUŞACAĞIZ.
BU BİR TEK SİGARAYI İÇME. BİR DAHA Kİ BULUŞMAMIZDA BERABER İÇECEĞİZ.
ÖPERİM GÖZLERİNDEN.

“Peki Adem öyle diyorsan öyle olsun. Sen gelinceye kadar saklıyacağım.
Belki de ben sana gelirim. Senin orada beraber içeriz.Bu bir tek sigarayı…