tamerduran

2.3.2007 23:51:48

Sevdalı yüreğin tek emeli vuslata ermektir elbet. Onun için çırpınmakta, onun için katlanmakta ayrılıklara, hasrete, göz yaşlarına...
Ama bazen sevgili çok yakınken bile özlem duyulur. Bu nasıl tanımlanır bilmiyorum ama aynı telaş, aynı heyecan ve aynı beklentiler hakimlen vuslattan uzak hissedersiniz kendinizi. Sarıldığınız umut dalları birer birer kırılıverir. Aşka dair tüm kavramlar anlamsızlaşır. Bu sefer aşk değil ama umutsuzluk acı verir. Sonunda vuslatın olmadığı acıların nafile çekilmezlikler olduğunu hissettikçe daha bir kahrolursunuz, daha bir uzaklaşırsınız mutluluktan.
Oysa, şiirinizde öylesine bir umut var ki...
İşte bunun içindir ki alkışı hak ediyor. Hem de ayakta alkışlanmayı...
Kutluyorum efendim.
Sevgi ve Saygılarımla...