Her insan doğumuyla, ölümünü de taşır yaşama...
Doğmanın kaçınılmaz sonucudur ölüm...
Ölüm bir yerde; doğmuş olmanın, ödemektir bedelini...
Bu bedeli gün gelecek ben de ödeyeceğim...
Öleceğim...
Geldiğim gibi çekip gideceğim bir başıma...
Son nefesimi vereceğim o an,
Koparıp sökecek beni bu dünyadan...
Geride bıraktıklarım, beni sevenler,
Gözyaşı dökecekler ardımdan...
Bir daha göremeyecekler beni...
Duyamayacaklar sesimi...
Ama ben dönmeyeceğim...


Kim bilir bugün de kaç haneden cenaze çıktı?
Dönüşü olmayan yolun yolculuğuna…
Kaç can uğurlandı?
Karşı konulmaz davetine ölümün,
Kim bilir kaç yürek teslim oldu?
Biliyorum, bu daveti bir gün ben de alacağım...
Gün gelecek, ölümle buluşacağım...


Öleceğim...
Beyaz kefenim içinde kalacağım bir başıma
Bir ben bir de mezarım...
Neyim var neyim yoksa,
Bırakacağım ardımda...
Hayat yine akmaya devam edecek oysa…
Güneş yine doğacak, yine yağmur yağacak...
Ay parlayacak, yıldızlar ışıldayacak...
Kuşlar cıvıldayacak, ağaçlar çiçek açacak,
Yumuk yumuk gözleriyle kim bilir kaç bebek
“Merhaba” diyecek yaşama...
Ben olmayacağım...
Bunu biliyorum...
Bu dünyaya doğan her kim varsa,
Onlar da ölecek günün birinde...
Değişmeyen tek gerçek ölüm…
Olanca gerçekliğiyle çalacak bir gün kapımı…