Gözleri parlayarak bakardı uzaklarda bir yere
Aşka umutlar besliyordu zihninin bir köşesinde
Aşka açılırdı penceresindeki güneşliği her sabah
Her sabah boğaz’ın mavi sularını izlerdi usanmadan
Ve her sabah kapılır martıların sesine yar olurdu seraplara tutunarak
Giderdi düşler ülkesine

Vel hasıl kelam
Öyle bir kadın bilirim ben
Yüreğindeki Volkan’lar
Patlamaya hazır bir dinamit edasında
Bir adamı seviyor çaresizce
Sabırla bekleyişidir ömründen çalan


Ve o kadınki avuçlarında güne yeni düşen şevkat ışığı olan
Dudaklarında öpüşmenin tadını unutan
Kim bilir kaç yaşındaydı son öpüştüğü zaman
Kaç yaşındaydı kalbini kaptırdığı zaman

Gözleri parlayarak bakardı uzaktan bir yere
Her sabah penceresinde güneşlikler umuda açılırdı usanmadan
Ve her sabah Boğaz’ın mavi sularına bakarken
Motor seslerine karışırdı hayalleri bıkmadan
Yüzer giderdi düşer ülkesine

Bir kadın bilirim ben
Yüzündeki naif tebessüm altına
Bütün hicranlarını barındıran
Bütün kıyametleri içinde saklayan
Bütün gece yaşadığı hüzü sabaha yansıtmayan

Ve o kadınki avuçları içinde bütün şehrin gül kokularını barındıran
Yanağındaki buselerine çok zamandır öpücük kondurulmayan
O kadınki sevdasını şiirlere karalayan
Hiç Mutlu olmayan
Kim kaç yaşındaydı son mutlu olduğu zaman

Gözleri parlayarak bakardı uzaktan bir yere
Her sabah penceresindeki güneşlikler şevkate açıldı usanmdan
Her sabah Boğaz’ın mavi sularına bakardı hiç bıkmadan
Ve sabah karışırdı dalgaların sesine
Yar olurdu çaresizliğinin sesine seraplara tutunarak
Dalardı düşler ülkesine


Mehmet Kılıçel