Ellerim ham artık
bir çiçeği bile koparamayacak kadar tedirgin,
ayaklarımsa kötürüm,
fikrimi yürütemeyecek kadar beceriksiz, bitkin...


..


Söndü az önce vanilya kokulu mum
seviştiği hüznün dumanıyla masada
içimdeki tarifsiz ruhsuzluk
ve tarihsiz umutsuzluk
nikotini eksik kaçak sigara gibi
kasarken midemi
-Şubat’tandır diyor
üzülmüyordum artık gecenin gelişine
acımıyordu bıçak kestiğinde elimi
kırılmıyor kâlbim daha çok
ve veda değil duâ ediyordum
insanlar ayrılırken yanımdan
zira sinsi bir veda
ömrün bitişidir hayatta

"ben yoruldum hayat" diyordu Mümin Sarıkaya radyo da
"gelme üstüme!"
tüm yorgunluğumu şarkıya yükleyip
gözlerimi arıyordum kaybolduğum aynada cüssemle
kayıplarımı ayıplarıma sayıp
şükrediyordum bir matemin gazelinde

hayat başka b’akıyordu artık
bambaşka sızlıyor o kapanmayı unutan yaralar
şifa saydıklarım zehir
zehir saydıklarım derman oluyordu
sorgusu ağır geçmiş
yanılgıdan bizâr
ilk duruşma sonrasıydı kâlb mahalim
suçluydu tüm iyi niyetim
kalışarım hükmüm...

Annem duâydı sadece
bense bir bedduâyı temsil eder gibi
hüzün üstüne keder besteliyordum füsun çiçeklerince
yanmak şimdi hepimizin ortak sevinci
bir tek kırılmalarımızın sesin de duyuyoruz birbirimizi..

Oysa derdimizi bin şiir öteden bile tanıyorduk
âh penceremin kapalı kalan yanı
güneş de vardı
umudu unutmaydı - slogan
insanlar anlayınca insan birbirini
ve yaralar paylaştıkça iyileştirirdi kendini...

N’esir acılar diziyordum kurşuna yine
nefretimle çiziyordum tüm isyanlarımın üstünü
yine klişe şiirler derliyor mürekkebime
sızıp kalıyordum bir şiirin dibine
aşırı duygu kaybından içi boşalmış bir kâlp
masum bir fon
ve öfkesi alınmış keşkeler eşliğinde..

âh lügatına eremediğim kâderim
kâlbimin en kırık köşesine astım
allı bir çiçek gibi
kederinden seni..