"Düşüncemin Parkı"

-Giriş merdivenden çıkınca hemen solda-

Girdik kapıdan
Beni sahiplenmiş gibi yürüyor kalbim
Ellerimi sanki ona çivilemişler
Bir tahterevallinin önünde bekliyoruz
Onun gözlerinde Battal Gazi, Timuçin
Bende bir yavru kedi bakışı
Korkudan titriyor parmaklarım
Nefesimde girdaplar
Gözlerimde kan

Oturduk tahterevalliye
Göğe yükseldi kemiklerim
Suya atılan pamuk gibi
Büzülüyor hücrelerim, hissediyorum
Hücrelerim kaçıyor komşu karanlıklara
Sahi alnıma kim bu kadar yağmur yağdırdı
Kim ağladı alnıma bu kadar
Alnım! Alnım neden şerit şerit
Düşüncelerimi kim ezdi!

Aa bak tüm ölümler orada
Ne çok dağılmışlar her yere
Ben bunları böyle dağınık düşünmedim
Ya da o kadar oldu ki
Kim bilir öyle zannettim -neyse-
Ellerinde kiminin çocuğundan kalma
Kiminin baba hatırası
Gözyaşı bir kaç damla
Kiminin bir gülümseme
Mesela
Zarafet şiiri gibi bir endam ile- kanmayınız-
Bekliyor bir köşede
Serseri geçmişim

Kalbim onu görünce sarsılıyor
Çatlıyor damarları
Enfarktüs oluyor en hassas yerinden
Kırıldıklarını kuş gagalarından çıkarıp
Ağaçlara fırlatıyor
Ellerinde iz
Damarları sızlıyor

Çıkalım buradan kalbim
Sinirlerim tepeme çıktı onu görünce benim de
-en büyük düşmanım o kalp aslında ama o kıyamadıklarımdan-
Çıkışa yürüyoruz
Bu kez elini ben tutuyorum
Bu kez benim Battal Gazi
Benim Timuçin

-Çıkış ilerde bayım
Bir daha gelmeyiniz-

Çıktık
O devam ediyor işine
Ben yine duvarlara bakıyorum