Hani Rab’ bin meleklere “halife yaratacağım” demişti,
Muhammed’in hürmetine, Adem’le Havva gelmişti,
İblise inandılar, kaderleri birden değişti!


El açtı Adem “Habib’inin hürmetine bağışla bizi,
Muhammed’in hatırına, affet ve kavuştur ikimizi!”


“Yâ Adem! Habibimi, Muhammed’imi zikrettinde!
Henüz yaratmadım Onu, halbu ki, bilmektesin sende!
Onun hatırına yaratıldı kevn-ü mekân, hatta sen bile!”


“Allah’ım! Gördüm isminle ismini yan yana,
Yazılıydı Arş-ı Âlâ’da, gözümü açtığımda.”

Ne zamanki, Adem’le, Havva ihraç edildi Cennet’ten,
Ademoğlu çekmedi hiçbirşeyden, çektiği kadar İblisten.
Kıyamete kadar sürecek bu savaş, ne gelir elden!


“O olmasaydı, bu âlemi yaratmazdım!”
Dedi Mevlâ, affetti, Adem ile Havva’yı.
Adem ve Havva ile şenlendirdi, Cebel-i Arafat’ı!


İşte o gün, bu gündür, devam etmekte, insanlık,
Dünyayı sardı, dostluk ve düşmanlık,.
Dostluk:Hak cenahının vazgeçilmez gür sesi!
Düşmanlık:Batılın cenahında İblisin pis nefesi!