Bu sana yazdığım, son şiir Sevgili!
Kalemin kâğıtla son yüzleşmesi,
Mürekkebin gönül yangınıyla son közleşmesi,
Cümlelerimin firarı, aklımın kararı,
Belki de geri kalan ömrümün, bütün zararıdır…

Ama sen mutlu ol, bu yeter!
Benim hiçbir önemim yok zaten.
Biliyor musun?
Neyi diye soracağın yok zaten,
Merak ettiğinden değil ama, ben yine de söyleyeyim…

Anlatacağım şeyler “ÖNEMSİZ”
Lakin anlatmam, benim için “ÖNEMLİ”
Tam da bu sebepten yazıyorum yine,
Karalıyorum demek daha doğru…

Ben seni kaderim,
Acıdan elimde kalan tek ederim,
Gönül fırçamın değip, dağıtamadığı tek eserim bildim.
Ama sen gittin!
Belki de “GİT” deyip, sadece beni “İTTİN” bilmiyorum…

Kurumadan dönesin diye ne çok ağladım,
Sensiz dünyayı varsın görmesin diye gözlerimi dağladım,
Kalemi akrep, kağıdı yelkovan bildim;
GİTTİ! Durdu zaman… Yazmayın artık dedim, bağladım.

ANLIYORUM…
En çok da bu zoruma gidiyor zaten.
Anlamak; neye göre, ne kadar ve de niçin?

Aşkın, kalabalık yalnızlığım artık.

Zihnimde bir dünya ses var sen gideli.
Hangi dilde, hangi acıya mensup bilmiyorum.
Anlaşılmayı bekliyorlar…
İyi de ben “SEN” mektebinden terkken,
Acıya teslim “BEN” devletindeki,
Sayısız “NEREDE O?” ithamlarına,
Aşk hükmü giymiş bir mahkûm olarak nasıl cevap vereyim,
Sen söyle?

Dünümü gördünüz,
Arkamı, önümü “AŞKLA” ördünüz,
Vuslat hayallerinden, uzlet hayatına sürdünüz…
Sevinin!
Size diyorum…

Günümü görme zamanı gelmiştir artık!

Yazan: Eza – Berkefti