Aşk bize sayfalar arasından seslenirken,
Bize onu dinleyip cevap olarak şiir yazmak düşer...

Yalnızlığın hüküm sürdüğü bir yürekte,
Önemsizdir ha kış ... ha yaz ...

Sus dilim sus !
Ve konuş kalem !

Payına düşen acıyı hiç durmadan yaz.
Mihenge vurup da deme çok oldu ya da az....
Yaz kalem yaz... yaz...

Aşk başa bakınca,
Ve makul olduğu gibi karşılıksız ise eğer;
Sana düşen ayaklara dönüp bakmaktır.
Kalacak takati yoksa sevgiliyle sakat bir biçimde,
Hep yoksul kalıyorsa kulların arasındaki seçimde,
Kıyamet kopuyorsa sadece kendi içinde,
Hiçbir şey demeden, çok şey yapmanın zamanı gelmiş demektir...

Yani yüreğim !
Ayaklara hüküm buyurmak vaktidir.
Dem gitmek vaktidir...

Sen sevdanı tükenmez sözlerle yazmak istersin, hayat denilen sayfalara.
O ise kurşundan sözlerle geçiştirir, ona verdiğin mabedi.

İşte bundandır;
Söylenen sözlerin tükenmesi,
Sürdüğün hayatın yıpranması... yırtılması...

Ya da bedenin de ruh gibi silinip gitmesi,
Sadece bundandır....

Yazan: Eza - Berkefti