Sensizliğin orucunu tutuyorum sevgili
Aslında tutmaya çalışıyorum demek daha doğru
Gönül hep sana, sevgine aç…
Alışamadım sensizliğe….. Nasıl alışayım ki…..

Gelsen diyorum kendi kendime
Bir kez olsun gelsen
Bu aşksızlıktan sersefil olmuş halimi görsen
Vuslatımızın başlangıcı olan ezanımızı okusan
Yine sevsen beni, yine sevsem seni..
Olmaz mı…? olmaz tabi, niye olsun ki ben kimim ki….

Gönül beden denizinde boğulurken her saniye
Keskin bir bıçak soluma saplanıyor
İçim kanıyor ve ben yine “yar” diyorum Bilal hükmünde
Sonra “dar” diyorum bu yürek beden yükümde dar, dar……

Sen gittin ya benden, aklımda seninle gitti…
Senden, sevginden gayrı hiçbir şey düşünemiyorum..
Avutmuşum bana gönül diye bıraktığın şeyi
Ve unutmuşum beni hatırlatan her cümleyi…
Unutmuşum işte…..

Öyle hasretim ki sana, sevgine, tek bir sözüne…
Senden gayrı âmâ bu gözler, bakmadı hiçbir fani gözüne…
Bakmadı, bakamadı…..

Sensiz gönlümdeki aşk pusulası hep acıyı gösteriyor
Ne önümü ne de yönümü biliyorum
Bıraktığın anılardan oluşan, dert deryasının her bir katresinde
Can veriyor bu can…. Ölüyorum yar ölüyorum….

Çok sonra anlıyorum…..
Bu sefilliğimin sebebini çok sonra anlıyorum….
Bir söz vardı, sürekli söylediğim ama hiçbir zaman anlamadığım….
“Bu fani dünyada aşıklık mesleğini seçen kişi:
Makam, mevki ve de mertebe beklemesin!
Bir ömür çıraklıktır işi…”
Evet işte bu söz, bu söz her şeyi anlatıyor aslında…

Bazı yollara baş, bazılarına taş konulur ya hani…
Bende senin yoluna her saniye gözümden yaş koyuyorum sevgili…

Çok sonra anlıyorum yanıldığımı yar…..
Ben aşk yolunda koştuğumu sanırken;
Her engelde düşüp, emeklediğimi görememişim…
Anlayamamışım…
Aşka gebe olan her gözyaşı katresinin ummanlara döneceğini…
Aşka dair soruları ne kadar çözsem de birbiri ardışık,
Daha çözemediğim soruların ardı bilmem kaç şık olduğunu…
Anlayamamışım…. Görememişim…

Gönlümün kalemime hükmettiği kadar seni yazıyorum
Devrik cümlelerimin, gizli özneleri oluyorsun yar…
Şimdi seni bulmak için; gönlüme yüklem diye koyduğun bu aşka,
Hangi soruyu sorsun, bu dilsiz kalem….

Hadi sordu diyelim…
Alamadığı cevaplara mı yansın…
Yoksa düşleyip de kalamadığı senin gönül evinin soğuk duvarlarına mı dayansın…
Söyle sevgili söyle ne yapsın …?

Denemedim mi sanırsın yar…
Yazma dedim, çizme dedim, çözme dedim ama NAFİLE….
Gönül kanıyla hayat bulan bu kalemin dilinden,
Düşürmeyip, ikrar ettiği tek şarkıdır ismin…
Anla işte yar… anla….
Gönül sevgisinden oluşturdu bunca yazıtı…
Aşkı karşılıklı bildi çünkü;
Düşünmedi olursa bir gün ya zıttı diye düşünemedi
Düşünemdi yar… düşünemedi….

Yazan: Eza - Berkefti