ayrılığın da yüce sevgiler gibi asilce kalmasıydı mesele
büyük aşklar gibi en büyük dağlarını devirip gitmesi
ve sessizce geçkin saatleri en geride tutabilmesi gibi
belki uzak kalacaktı mutluluktan ama, en azından
bir onur kalacaktı uzandığımız şu, keskin yollarımızda
ya yeni bir hayat yazılacaktı benliğimize
ya da derin bir mezar kazılacaktı bedenimize..




’’her şey asilce’’




ben olmasam da hayat sevecektir seni mutlaka
ben hep gökyüzünün bir köşesinden gülümseyeceğim gözlerine
sızladıkça ağlamak yerine, hep usul usul gül olur mu
çünkü ben yandıkça her gün, tebessümle tanışıyorum
dinsin diye ateşim, sığınabileceğim bir okyanus arıyorum..




’’paylaşılmıyordu geceler, siz beni tanımazsınız
yokluğunda bile sönmezdi yıldızların hain bakışları
rüzgarın senin hoyrat ihanetler gibiydi gözlerimde
çarptıkça yüzüme acıtıyordu hayretler içersinde’’




ateş duman ve yeryüzünde toprakla ya ölüm ya da külüm
kalbimde bir emanetle yatıyordum her gece
hangi yüzü yakıştırsam da düşlerime, gülmüyordu yüzüm
üzüntülerin üzerine örtülen o şubat ayları şafağında
yine soğuk bir aralık sonrası giyindiğim kış güneşleriyle
bronzlaşan bir kalbim vardı bırakılan küllerinde..




’’ayrılığın adı keşke, ayrı kalsaydı asilce’’




belkide varlığın korkularımdı benim
girip çıktığım düşlerimle nasır tutmuştu yüreğim
oysa zaman ve sabırdı gerçeklerin anası
hepsi boşa baktığım ayna gibi kırılırken gözlerimde
bırakıyorum şimdi kendimi can kırıklarından aşağıya
bir kere döndüm ya hani bir daha ölemem sana
dün gördüklerimi de asla, göremem bundan sonra
belki sen bir şair olamazdın varlığımda
ama bir şairin en sevdiği şiiri aşkla
yazdırabilirdin sayfalarına..




keşke!

’’gizlice değil, asilce’’

kalabilseydin kalbimde..





...

ASİLCE - Mawish Şiirleri - Mert Zafer Cansever