.
Şükür, kukla değil, ben bir insanım,
Dünyayı gördüğüm göz benim gözüm…
Hürriyet mührümdür, bu adım, sanım,
Üstünde durduğum öz benim özüm…
.
Bilimle, teknikle coşarken Batı,
Zirve yapmış bizde “zikir” sanatı…
Cehalette görüp, her kabahati,
Bin utanç sardığım yüz benim yüzüm…
.
Asırlar var bizde, beyin yasaklı,
Molladan, dededen alırız aklı…
Oysa formül ortak akılda saklı,
İleri sürdüğüm tez benim tezim…
.
İmamı dinlersen, “âmin de yeter”,
Sanki din “din değil”, bir nevi eter…
Olur mu saadet, yoksa emek ter,
Rabbime vardığım iz benim izim…
.
Kalbimi, fikrimi edip de zimmet,
Hacıdan, hocadan dilemem himmet…
Uymam, yanlış yola girmişse ümmet,
Rabbime verdiğim söz benim sözüm…
.
Güç verir hurafe, bidat cahile,
Onun da bildiği şirk, riya, hile…
Yanarken bu hazin hale ah ile
Bağrıma serdiğim köz benim közüm…
.
Kaplamasın diye ruhumu kurum,
Düşünür, taşınır, dinler, okurum…
Kendi hayatımı kendim dokurum,
Tezgâha gerdiğim bez benim bezim…
.
Bazen şarkı, bazen türkü çalarım,
Bazen zevke, bazen hüzne dalarım…
Bazen şükür, bazen sitem salarım,
Teline vurduğum saz benim sazım…
.
Veli BOSTANCI