Hayatta açılan hiç pencerem olmadı benim ya insanlar ucuz geldi bana ya da ben insanlara, anlamaya çalıştığım mıydı? yoksa kaderim. Kaderimde yazılıydı oysa,bir gün bunları söyleyeceğim. Hayata açılan hiç pencerem olmadı benim. Hep rüzgarlar savurdu beni, ıslak ve nemli bir hayatın ardında kalacak son mısra belki bunlar. Hayata açılan bir pencerem olmadı benim. ne gülebildim hakkıyla, ne de sevebildim. Sorular içinde bitecek serüvenli bir hayatım var benim. Hayata açılan bir pencerem olmadı benim. Anlamsızlıklar diyarlarında oradan oraya savruldum. hep biri geldi aldı benliğimi, biri kapadı onun için açtım penceremi. Sevdaya açılan hiç pencerem olmadı benim. Ne baktığım yüzler, ne hissettiğim o kalpler, nede seni seviyorum diyen cümleler... gerçek aşklar açılan bir pencerem olmadı benim. Hep umut ettiğim pencereler, ya bir hırsız gelip Başucumdan çaldı onları. Yada hayat tüm pencereleri yüzüme kapadı. iyiliğe açılan pencerelerim var benim her giren bir şey götürdü kendiyle, her değer veren beni gömdü kederler ile... mutluydum oysa açılan tüm pencerelerimle. Yıkılmışa açılan pencerelerim var benim. Her bakışında yitik virane manzaralı, her dokunduğunda yerlere dökülen sevda boyalı, en ufak titreyişte yıkılan binalarım var benim. Ve kimsenin bilmediği pencerem var benim, sadece yüreğimden görülebilen sadece dokununca hissedilebilen, bir çocuk sevgisinde gizli belki de, elleri nasırlı belki de gözleri buğulu bir aşığın gözyaşlarında sevince anlaşılan... Hayata kapalı tüm pencerelerim benim. Yarını olmayan düşler satıyorum. Yarını olmayacak şiirler yazıyorum. Sen kapama o pencereni bu satırları sana haykırıyorum.