Son bahar telaşında yaprak döke dursun ağaçlar...!
Kimin umurunda.

Açık kapıdan eğilip baktım da
zulmün izlerini taşıyordu Toprak Ana.

Kızıla çalmış saçları
reva görülen kan ile yunmuş.....
Tiril tiril kokuyor,
kokuyordu Toprak Ana

Çocukluğumdan kalmış bir anıya sığınarak
kapatı verdim gözlerimi,
Çiseleyen yağmur ile buram buram kokan toprak kokusunu çektim içime.


Tiril tiril ile buram buram koku;
Gerçeklik ile hayal arasında ince bir çizgi çiziyor
Kaleminden damlayan ney? Ola....

Neden fark etmedim diye mırıldanırken
Aynı kalıba dönüyor ve sığmaya çalışıyorum.
Hatırlıyorum şimdi...

Kapı küçüktü..!

Gerçeklik ile hayal arasın da,
küçük bir Aralık’tan bakmıştım.
Oysa Eylül’dü...!
Şairler en çok bu aya yazardı ve Haziran’da ölürdü.

Nasıl fark etmedim bunca zaman
Gerçeklik ile hayal arasında cereyan edeni.

Tam bir kaos...!
Hüküm süren.

Hükme icabet eden toprak,

Kan,

kapı

ve ben;
Kaos...


Hiç
Beyaz bir Aralık akşamı / 16